Βγείτε έξω μια βόλτα, σε ένα χωριό η σε μια πόλη και θα δείτε δρόμους άδειους, χωρίς παιδικές φωνές.
Άσχημο θέαμα.
Όχι τόσο για το γεγονός ότι δεν υπάρχει κανείς για να παίξει, όσο για το γεγονός οτι πολλά πράγματα έχουν πάρει τη θέση της στρογγυλής θεάς.
Υπάρχει όμως ένα πράγμα περισσότερο από όλα που σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα.
Πώς μπορείς να μην ονειρεύεσαι??
Πώς μπορείς να αντικαταστήσεις ένα παιχνίδι στην αλάνα, με το κουμπί ενός πληκτρολογίου??
Πώς γίνεται να μην θέλεις να κλωτσήσεις μια μπάλα, παίζοντας με τα άλλα παιδιά στην γειτονιά??
Πώς γίνεται να μη θέλεις να δείξεις οτι μια παρέα η μια γειτονιά ειναι ισχυρότερη ποδοσφαιρικά??
Πώς γίνεται να μην νιώθετε ενθουσιασμένοι όταν κλωτσάτε την μπάλα σε ένα τοίχο.
Πώς μια οθόνη,μπορεί να είναι πιο γλυκιά απο το γερμανικό ή το παιχνίδι στην αλάνα??
Φύγετε απο τους μοχλούς και τα χειριστήρια, πάρτε ένα ποδήλατο και πηγαίνετε στο γήπεδο, στην αλάνα,στο τσιμέντο.
Αυτα τα βιώματα, θα γίνουν αργότερα, οι πιο ωραίες αναμνήσεις.
Το να ονειρεύεσαι, είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο και το παιχνίδι πάντα βοηθάει.