”Όταν έφτασα στην Πορτογαλία, είχα χρήματα που ισοδυναμούσαν με πέντε ευρώ.

Ήρθα απο την Βραζιλία στα δεκαοχτώ μου χρόνια. Ένα ναυτικό φαξ θα έπρεπε να έχει φτάσει, λέγοντας ότι θα μπορούσα να μπω στην Πορτογαλία.

Με αυτά τα λεφτά, έπρεπε να αγοράσω μια κάρτα για να πάρω τη μαμά μου και να της πω ότι είμαι καλά.

Η άλλη επιλογή θα ήταν να αγοράσω κάτι να φάω.

Σκέφτηκα, καλύτερα να πάρω τηλέφωνο να ηρεμήσω τη μαμά μου.

Έφτασα στις έξι το πρωί και στις έντεκα πετούσα.

Κατι έπρεπε να φάω.

Πήγα λοιπόν στο αεροδρόμιο σε ένα κατάστημα και ρώτησα έναν υπάλληλο…

-Εχεις κατι να φαω??

Είπε ναι… Τα είχε όλα.

-Μα δεν έχω λεφτά. Του είπα.

Με κοίταξε, βγήκε με έναν δίσκο και μια μπαγκέτα και μου τα έδωσε.

Από εκεί και πέρα, απλά νιώθω οτι πρέπει να βοηθάω τους άλλους.

Ήταν κάτι που με επηρέασε πολύ.

Ακόμα και επειδή αυτό το άτομο δεν ήξερε ποιος ήμουν.

Και δεν ξέρω ακόμα και τώρα, ούτε ποιος είναι, που είναι, ντροπή μου.

Αλλά αυτή η χειρονομία, με βοήθησε για την υπόλοιπη ζωή μου.

Και από τότε, η Πορτογαλία έγινε η πρώτη μου επιλογή.”

Πέπε