Δεν ξεκινούν όλοι οι θρύλοι δυνατά.

Άλλοι το κάνουν σιωπηλά, ίσως με τα πρώτα σημάδια, αλλά χωρίς να τραβούν πολύ την προσοχή.

Εδώ, στις 15 Ιουνίου 1958, ένας θρύλος συγκεκριμένα ξεκίνησε σιωπηλά.

Ξεκίνησε σε μια βασική ενδεκάδα που θα μπορούσε να καυχηθεί για πρωταθλητές του διαμετρήματος των Garrincha, Didì και Vavá.

Ξεκίνησε με την περιέργεια να είναι ο νεότερος παίκτης του Μουντιάλ, αλλά τίποτα άλλο.

Η Βραζιλία κέρδισε εκείνο το ματς με 2-0 με πρωταγωνιστή τον Βάβα και η σιωπή έπεσε για εκείνον τον νεαρό που, παρότι έδωσε ασίστ και έκανε εξαιρετικό παιχνίδι, δεν βρέθηκε στο προσκήνιο.

Ωστόσο, μπορούμε να πούμε, υπό το φως των μετέπειτα εμφανίσεων εκείνου του νεαρού που έχασε τους δύο πρώτους αγώνες εκείνου του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ότι ήταν απλώς η ηρεμία πριν από την καταιγίδα.

Γιατί από εκεί και πέρα, όχι μόνο δεν θα υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για το ποιος θα είναι ο πιο επιδραστικός παίκτης της ομάδας, αλλά και οι όροι σύγκρισης για το πότε θα υπάρξει στην Βραζιλία ένας νέος Πελέ.

Αυτό το αγόρι ήταν προφανώς ο Edson Arantes do Nascimento και μέσα σε λίγες μέρες θα είχε καταλάβει την Βραζιλία και ολόκληρο τον κόσμο, ξαναγράφοντας την ιστορία του ποδοσφαίρου μια για πάντα.

Το 1958 ο Πελέ έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου, ένα γεγονός που τον έχρισε ως τον αδιαμφισβήτητο Βασιλιά για πάντα.

Να ζήσει ο βασιλιάς Πελέ!

Ο 17χρονος επιθετικός λιποθύμησε στο δοκάρι της εστίας της Σουηδίας με την λήξη του αγώνα.

Οι συμπαίκτες του, πάνω στη χαρά για την κατάκτηση του βαρύτιμου τροπαίου, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Βραζιλίας, προσπάθησαν να τον συνεφέρουν.

Ο Πελέ συνήλθε και το πρώτο πράγμα που είπε όταν βρήκε τις αισθήσεις του, ήταν…

«Πρέπει να το πω στον πατέρα μου».

Αργότερα, και για αρκετή ώρα, έκλαψε με λυγμούς στην αγκαλιά του τερματοφύλακα Ζιλμάρ, με τον οποίο ήταν συμπαίκτες στη Σάντος.