”Στις 20 Νοεμβρίου 1988 έπαιξα τον πρώτο μου αγώνα εναντίον της Γουίμπλεντον.
Ο προπονητής, έδωσε τις τελευταίες οδηγίες στους συμπαίκτες μου, για τους αντίπαλους παίκτες που έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μετά ήρθε σε μένα και είπε…
“Μάντεψε ο αντίπαλός σου είναι… οι καλύτερες ευχές”.
Και του είπα…
”Τι θα πει οι καλύτερες ευχές… Τι σημαίνει αυτό; “
Και αυτός απαντάει…
“Σήμερα θα γνωρίσεις τον Vinnie Jones. “
Βγαίνοντας από τα αποδυτήρια ο Βίνι άρχισε να με κοιτάζει και είπε…
“Σήμερα είσαι δικός μου, άσχημε χοντρέ!
Με λένε Vinnie Jones, είμαι τσιγγάνος, κερδίζω πολλά χρήματα και θα σου βγάλω το αυτί και τα δόντια και θα τα φτύσω όλα στο γρασίδι. Είσαι μόνος σου αγόρι μου, ολομόναχος μαζί μου!”
Ένα ωραίο γεια, με λίγα λόγια!
Όταν μπήκα στο γήπεδο, φοβόμουν να τον κοιτάξω.
Μόλις του έριξα ένα βλέμμα, μου ψιθύρισε…
”Χοντρέ, δεν θα παίξω ποδόσφαιρο σήμερα, ούτε κι εσύ όμως!”
Ήταν ακριβώς έτσι.
Ποτέ δεν με άφησε, σε όλο το παιχνίδι με ακολουθούσε, πάντα έμενε δίπλα μου.
Ανάσα δεν με άφησε να πάρω.
Πολύ σκληρός αντίπαλος.
Καθώς περνούσαν τα λεπτά, άρχισα να έχω εμπιστοσύνη και να εκτιμώ τον εαυτό μου.
Τον σπρώχνω κι’αυτός μου σφίγγει τα αρχ…
Δεν πέρασε ελαφρά αυτό.
Νόμιζα ότι ήθελε να τα ξεριζώσει.
Γύρισα στα αποδυτήρια, του έστειλα τριαντάφυλλα με τον γυμναστή και είπα…
“Δώστε τα στον Βίνι! “
Δύο λεπτά αργότερα, ο γυμναστής επέστρεψε σε μένα με το σκουπάκι της τουαλέτας και με τις καλύτερες ευχές από τον Vinnie.
“Άντε γαμήσ…!”
Μετά την πρώτη αυτή συνάντηση πάντως, ο Βίνι και εγώ γίναμε καλοί φίλοι. “
Πολ Γκασκόιν
