«Ένα αγοράκι ζητάει ντροπαλά μια αναμνηστική υπογραφή σε μια μπάλα.
Ο Γκασκόιν παίρνει την μπάλα και γράφει, στη συνέχεια κάνει τη χειρονομία σαν να ήθελε να δώσει την μπάλα πίσω στο παιδί και παραδόξως, μπουμ, την κλωτσάει στη λίμνη μπροστά.
Ο μικρός θαυμαστής;
Με δάκρυα στα μάτια, φυσικά τότε παρηγορήθηκε με μια μπάλα της Λάτσιο και ένα μπλουζάκι του Γκασκόιν».
Ντιέγκο Φουζέρ
«Το 1992, την παραμονή του αγώνα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου μεταξύ Νορβηγίας και Αγγλίας, ένας αφελής νορβηγός δημοσιογράφος ρώτησε τον Πολ Γκασκόιν αν ήθελε να στείλει ένα μήνυμα στον νορβηγικό λαό μέσω της κάμερας.
Και ο Gazza χαιρετά γαλήνια μ’αυτή την ερώτηση…
«Ναι! Γαμιετ… η Νορβηγία!»
Είναι λυπηρό το γεγονός πώς «πέταξε» ένα μεγάλο ταλέντο και ακόμη χειρότερα, τη ζωή του.
Θα μπορόυσε να καταφέρει πολλά περισσότερα.
”Σύντομα ελπίζω να μπορώ να μιλήσω για τα προβλήματα και τα τραύματα που είχα που άνοιξαν το δρόμο για προβλήματα αλκοόλ και κατάθλιψης, αλλά για τα θέματα για τα οποία μιλάω δημόσια, πρέπει να μπορώ να διαλέγω καλά τις λέξεις μου.”
Η τρελή και διασκεδαστική του πλευρά, πάντα έδινε χαρά σε όλους τους ανθρώπους δίπλα του.
Αυτός ο τρόπος ύπαρξης τον έκανε να αγαπηθεί από οπαδούς και συμπαίκτες.
