Υπάρχουν ιστορίες που ξεπερνούν την καθημερινή ζωή.

Αυτές είναι ιστορίες που προέρχονται από την επαρχία, από εκείνες τις ξεχασμένες ομαδες ποδοσφαίρου.

Εκει που χτυπάει η καρδια αυτού του αθλήματος.

Είναι ανατριχιαστικές ιστορίες σχεδόν σαν ταινίες.

Ιστορίες για όσους αγαπούν την τρέλα και αγαπιούνται με εξίσου τρελό τρόπο.

Επειδή μερικές φορές, για να συνεχίσεις εκεί όπου οι άλλοι εγκαταλείπουν, χρειάζεται τρέλα και θάρρος.

Σύμφωνα με μια παλιά ιστορία, η αναγνώριση του θάρρους θα αντιστοιχεί σε μια αγάπη, μια σπλαχνική αγάπη, μια αιώνια αγάπη.

Mια ιστορία όπως αυτή του Ερνέστο Σεβαντόν και της Λέτσε…

“Έξι μήνες αφότου σταμάτησα να παίζω, γύρισα σπίτι και μετά… το σκοτάδι.

Έκλαιγα χωρίς να ξέρω γιατί, ήθελα απλώς να κοιμηθώ.

Αν έβγαινα έξω, ένιωθα έναν πόνο στο στήθος μου.

Έκανα δύο βήματα και έπαιρνα τα χάπια μου, λοιπόν, κατέληξαν να με ζαλίζουν.

Μόνο αν το έχεις βιώσει μπορείς να το καταλάβεις, ήμουν ένα βήμα μακριά από το τέλος, ευτυχώς δεν συνέβη».

Ερνέστο Σεβαντόν