”Πριν γίνω ποδοσφαιριστής έκανα συχνά τρία πράγματα, να πουλάω ναρκωτικά, να ζητώ ελεημοσύνη έξω από καταστήματα και να “δουλεύω” σε τηλεοπτικό λιανεμπόριο.

Από αυτά τα τρία πράγματα, μόνο ένα δεν ισχύει.

Δεν έχω πουλήσει ποτέ τηλεοράσεις.

Ήμουν περίπου δεκατρία και το να ζητιανεύω μπροστά σε μαγαζιά ήταν φυσιολογικό για μένα.

Μερικές φορές τη νύχτα μαζεύαμε κρύα Big Macs από τα σκουπίδια που πετούσαν έξω από τα McDonald’s για να φάμε…

Κακοποιήθηκα και σεξουαλικά ως παιδί, είχε βαρύ αντίκτυπο στη ζωή μου.

Νιώθεις ντροπή για τον εαυτό σου και δεν εμπιστεύεσαι πλέον καμία εξουσία, βλέποντας ότι αυτός που με κακομεταχειριζόταν ήταν ακριβώς αυτός που νόμιζα ότι ήταν δάσκαλός μου.

Όταν μας άφησε ο μπαμπάς μου επικρατούσε χάος για την οικογένειά μου.

Το ποδόσφαιρο μας έσωσε.

Στα δεκαεφτά έφτασα στην Ιταλία και υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο.

Θυμάμαι ότι χρειαζόμουν φαγητό και μου έδωσαν μέχρι και φόρμα.

Τηλεφώνησα στη μαμά μου για να της πω ότι ήταν ο παράδεισος. Ξέσπασε σε κλάματα.

Αυτή είναι η καλύτερη ανάμνηση της καριέρας μου.

Ούτε το Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε η Πρέμιερ Λιγκ αλλά αυτό.

Η μέρα που τα έφτιαξα όλα. “

Πατρίς Εβρά