«Στο Πράτο, το σπίτι των Ρόσι, το 1970.
Ο Πάολο παρακολουθεί τον αγώνα Ιταλίας-Βραζιλίας στην τηλεόραση μαζί με τον πανταχού παρών παππού του Τζιοβάνι και τον πατέρα του Βιτόριο.
Ο Πάολο είναι δίπλα στον παππού του, με το αναπόφευκτο σορτσάκι, τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και την τρίχρωμη σημαία.
Όλα είναι έτοιμα για να ζητωκραυγάσουν.
Να φωνάξουν για την Ιταλία δυνατά, να αισθανούν πως είναι να νιώθεις Ιταλός και να είσαι περήφανος γι'αυτό.
Η Ιταλία παίζει τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος, στο Azteca της Πόλης του Μεξικού, απέναντι στην εξαιρετική Βραζιλία του Πελέ.
 Και ο Πάολο τον θαυμάζει, τον παρακολουθεί, όποτε είναι δυνατόν, στην τηλεόραση.
Κι όταν η εθνική χάνει τον τελικό, με τον Ριβέρα στον πάγκο να παρακολουθεί τρομαγμένος και αβοήθητος την ήττα της ομάδας του, ο Πάολο κλαίει σιωπηλά, με μια πικρή γεύση που αηδιάζει και αλλάζει τη γεύση του σάλιου.
Ο Παολίνο κοιτάζει τον παππού του Τζιοβάνι που του σκουπίζει ένα δάκρυ από το πρόσωπό του με ένα λευκό μαντήλι και του υπόσχεται ότι μια μέρα, όχι πολύ μακριά, θα εκδικηθεί για την Ιταλία καταστρέφοντας τους Βραζιλιάνους.
«Σε διαβεβαιώνω, παππού. Θα το κάνω για σένα.
Η Βραζιλία θα πληρώσει γι'αυτήν την προσβολή.
Θα παίξω και θα τους νικήσω με τα ίδια όπλα, στο γήπεδο, με γκολ».
Ο παππούς Τζιοβάνι χαμογελάει επιτέλους, τον τραβάει προς το στήθος του, τον αγκαλιάζει όσο πιο σφιχτά μπορεί, τον φιλάει απαλά στο μέτωπο και του λέει με μια γλύκα που δεν είχε ξαναδεί...
«Το νιώθω, αγόρι μου, θα τα καταφέρεις.
Και θα σε ακολουθήσω, όπου κι αν είσαι. Όπου κι αν βρίσκομαι!"
Από το βιβλίο "Πόσο διαρκεί μια στιγμή"