Aφιέρωμα στον Πελέ, απο τον Ampalaèos

Ο Βασιλιάς ζει

Οι άνθρωποι είθισται να αναγνωρίζουν καλύτερα κάποιον όταν αυτός πεθαίνει, ακόμα κι αν πρόκειται αυτός ο ίδιος να είναι βασιλιάς.

Πε-λε,δύο απλές συλλαβές κατανοητές και προσιτές για όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Τέσσερα γράμματα που αρκούν από μόνα τους απλώς αν τα προφέρει κανείς να συμπυκνώσει όλο το ποδόσφαιρο.

Τα ξεστομίζει και περιγράφει ένα ολόκληρο άθλημα.

Ο Έντισον Αράντες Ντο Νασιμέντο πήρε το όνομά του προς τιμήν του μεγάλου εφευρέτη Τόμας Έντισον, όταν κάποια στιγμή ο τελευταίος είχε επισκεφτεί τη γενέτειρα του βασιλιά, την Τρες Καρασόες ώσπου γρήγορα έπειτα το «Έντισον» έγινε «Έντσον»για να του αποδοθεί τελικά το παρατσούκλι Πελέ.

Ο θρύλος λέει πως ονομάστηκε έτσι επειδή ο ίδιος πρόφερε λανθασμένα τον αγαπημένο του παίχτη “Μπιλέ”.

Μεγαλωμένος μέσα στην φτώχεια ο μικρός Πελέ δούλευε ως λούστρος καθαρίζοντας τα παπούτσια των περαστικών στημένος συνήθως έξω από κινηματογράφους.

Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας έψαχνε στα σκουπίδια μήπως τυχόν βρει κάποια τσαλακωμένη εφημερίδα ώστε να την μετατρέψει σε σχήμα μπάλας να παίξει.

Αυτές υπήρξαν οι πιο θεμελιώδεις πράξεις, τα πρώτα χτισίματα ώστε να φτιάξει το βασίλειό του…Τα κατάφερε σύντομα. Πιο σύντομα από οποιονδήποτε άλλο.

Στα 17 του στη Σουηδία θα στεφθεί κι επίσημα βασιλιάς του ποδοσφαίρου, ένα προσωνύμιο που έκτοτε δεν θα το διαπραγματευτεί η ίδια η ιστορία ποτέ και με κανέναν.

Μπορεί να πέρασαν τα χρόνια, μπορεί να εξελίχθηκε το άθλημα, να βγήκαν επίσης σπουδαίοι και μεγάλοι ποδοσφαιριστές, αλλά ακόμα κι έτσι, ακόμα και μετά από 70 χρόνια σε κάθε αυτοσχέδιο γήπεδο που στήνεται σε όλες τις γωνιές του κόσμου, από τις αλάνες της Νέας Ζηλανδίας και τους βάλτους της Αφρικής, από κάποιο χωράφι της Ταϊλάνδης μέχρι κάποιο απομακρυνσμένο νησί του Ατλαντικού, κάθε φορά που ένα παιδί θα κάνει μια ωραία ντρίμπλα αυτομάτως θα αντηχεί η φράση «Μα ποιος είσαι; Ο Πελέ;»

Μία μεγάλη απόδειξη ότι ο βασιλιάς ζει.

Για τους ρομαντικούς του ποδοσφαίρου το δίδυμο Πελέ – Μαραντόνα θα ορίζεται πάντα ως ο απόλυτος μονόδρομος για το ποιος είναι ο κορυφαίος όλων και πάντα από κάποιον παράδρομο θα έρχεται και ο Ιπτάμενος Ολλανδός ώστε να συμπληρώνει το Πάνθεον και να διαχωρίζει τους θεούς από τους κοινούς θνητούς.

Σε αντίθεση με τους άλλους δύο θεούς, ο Πελέ κατηγορήθηκε για τη μη επαναστατική του συμπεριφορά. Για τους ορκισμένους εχθρούς του υπήρξε πάντα ο υποτακτικός εκείνος μαύρος που δεν πήρε θέση όταν ο δικτάτορας Εμίλιο Μέντιτσι καταγρεουργούσε τον Βραζιλιάνικο λαό. Θεωρούσαν ότι μία του και μόνο δήλωση θα αρκούσε ώστε να φέρει τα πάνω κάτω στη χώρα.

Ίσως τελικά η ιδιοσυγκρασία του να μην ήταν συγκρουσιακή. Ίσως να φοβήθηκε. Άλλωστε και με τη FIFA, είχε πάντα άριστες σχέσεις αν προεκταθεί κανείς και στα πιο ποδοσφαιρικά.

Όσο λαμπερό κι αν φαίνεται το φέγγος δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι άλλο τόση μεγάλη είναι και η σκοτεινή του πλευρά. Του Μαραντόνα ήταν τα ναρκωτικά, του Πελέ η αμφιλεγόμενη σιωπή.

Ίσως τελικά ο Πελέ ως βασιλιάς όρισε ως βασίλειό του τις 4 γραμμές του γηπέδου και η διαφορά του με τον Μαραντόνα να ήταν το πόσο θέλανε να επεκτείνουν τα βασίλειά τους, με τις όποιες συνέπειες αναλογούν στην καθεμιά απόφαση.

Σε ό,τι δε αφορά το καθαρά αγωνιστικό, εκεί ο Πελέ ήταν ανυπέρβλητος.

Πολλοί τρομάζουν στην ιδέα να είχε γεννηθεί μισό αιώνα αργότερα. Να μπορούσε να κάνει την αποθεραπεία που κάνει ο μέσος σημερινός ποδοσφαιριστής χωρίς βεντούζες και γιατροσόφια. Η προπόνησή του να ήταν άκρως επιστημονική όπως οι σημερινές και να μη χοροπηδούσε απλώς σε σκοινάκια και να έτρεχε 10 γύρους στο γήπεδο.

Η διατροφή του και ο ύπνος του να ήταν ρυθμισμένα και να μην ήταν απλώς κάτι που όριζε από μόνος του ο οργανισμός του. Τρομάζουν λοιπόν στην ιδέα γιατί αν σε όλα αυτά προσέθετε κανείς τα στοιχεία του και το ταλέντο του και τα μετέφερε αυτούσια στα σημερινά δεδομένα, αν τελικά το αποτέλεσμα θα ήταν ανθρώπινο ή εξωγήινο.

Αν τα 1283 γκολ (ναι ακόμα και εκείνα των φιλικών) και τα 92 χατ τρικ θα παρέμεναν τόσα.Τελικά όχι απλώς θα ήταν περισσότερα αλλά σε τι δυσθεώρητα ύψη θα έφταναν… Απροσπέλαστα για τους κοινούς θνητούς.

Πόσο άραγε θα έγραφε το κοντέρ αν έστηνε τη μπάλα στο πέναλτι, όπως τότε με την Βάσκο Ντε Γκάμα όταν ετοιμαζόταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου στο μεγαλύτερο γήπεδο του κόσμου να σκοράρει το 1000ο του γκολ…

Μάλλον θα ξέφευγε η κατάσταση…Ίσως τελικά όταν ανακυρήχθηκε από την ίδια την Βραζιλία ο «εθνικός θησαυρός» που δεν πωλείται, να ήταν το μεγαλύτερο κακό που του έγινε ποτέ.

Πολέμιοί του του καταλογίζουν ότι δεν τόλμησε ποτέ να έρθει στην Ευρώπη. Ενδεχομένως όμως να μην άλλαζε και τίποτα αφού σε όλους τους τελικούς των διηπειρωτικών κυπέλλων έκανε πλάκα σε όλες τις πρωταθλήτριες Ευρώπης και σε όλες τις περιοδείες της Σάντος ρεζίλευε κάθε Ευρωπαίο αμυντικό που έβρισκε.

Ίσως τελικά η ιστορία έτσι έπρεπε να γραφτεί για να θυμόμαστε ότι ακόμα και οι κοινοί θνητοί έχουν πάντα το δικαίωμα να κατηγορούν τους θεούς. Πάντα θα βρίσκουν κάτι να προσάπτουν. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τον βασιλιά τους, γιατί ο Πελέ είναι ο βασιλιάς των θεών.

Ένα αστέρι που έλαμψε πάνω από μία χώρα κάνοντάς την υπερήφανη. Ένα αστέρι που φώτισε και θα συνεχίσει να φωτίζει όλη την υφήλιο. Τι κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, τι κι αν ετοιμάζεται για την επιστροφή του στους ουρανούς, ο βασιλιάς ζει ακόμα.

Κι όπως δήλωσε κάποτε ο Μάριο Ζαγκάλλο για τον Πελέ: «Οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς, αυτό ήταν ο Πελέ».