Ο Πάολο Μαλντίνι ήταν ένα αγόρι όπως και πολλά άλλα, σαν παιδί του άρεσε να είναι τερματοφύλακας, αλλά όταν ο πατέρας του, ο μεγάλος Τσέζαρε, τον είδε να ντριλάρει είπε…

”Ο γιος μου, δεν μπορεί να μείνει τερματοφύλακας. Έχει την στάση ενος ποδοσφαιριστή. “

Σε ηλικία έντεκα ετών, αποφάσισε να παίξει στο κέντρο.

Πολλοί από τους συμπαίκτες του και κυρίως οι εφημερίδες, τον πρώτο χρόνο τον χαρακτήρισαν ως “βυσματία”.

Δηλαδή εκείνος που ήταν εκεί, επειδή ήταν γιος του Τσέζαρε.

Όταν τον είδαν να τρέχει με την μπάλα ανάμεσα στα πόδια του, οι περισσότεροι άλλαξαν γνώμη.

Έκανε όλες τις δουλειές στις ομάδες των νέων, μέχρι που ο πρώτος προπονητής του Λίντχολμ, του είπε ότι είχε φτάσει η σειρά του.

Πριν από την είσοδό του, για να κάνει το ντεμπούτο του στο Καμπιονατο, τον ρώτησε:

“Πού θέλεις να παίξεις, δεξιά ή αριστερά!”

Απάντησε:

“Δεν έχει σημασία, δεξιά ή αριστερά, για μένα είναι το ίδιο”.

Η μέρα που το ιταλικό ποδόσφαιρο ανακάλυψε έναν από τους μεγαλύτερους αμυντικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Στην καριέρα του κέρδισε σχεδόν όλα όσα υπήρχαν για να κερδίσει.

Σταμάτησε όλους εκείνους που αντιμετώπισε με το καλό ή το άγριο, αλλά ποτέ ύπουλα και αντιαθλητικά, στην πραγματικότητα στην καριέρα του στην Ιταλία, πηρε μόνο 2 κόκκινες κάρτες.

Πάντα πιστός στην Εθνική ομάδα, μέχρι που σιχάθηκε απο την σφαγή του 2002.

Βλέποντας κάποιον ν’αρχίζει να παίζει ποδόσφαιρο πρέπει να του πείτε να έχει την αφίσα του Μαλντίνι στο δωμάτιο του.

Δεν είναι μόνο η ιστορία της Μίλαν, ούτε μόνο η ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Ο Πάολο Μαλντίνι, είναι το ποδόσφαιρο!