«Στο σχολείο δεν ήμουν καθόλου καλός, έτσι ο μπαμπάς, που δούλευε σε εργοστάσιο, για να καταλάβω την αξία των χρημάτων, με έστειλε να βοηθάω τον μπακάλη.
Συνήθιζα να ξεφορτώνω κιβώτια με καρπούζια.

Ήμουν 15 χρονών και υπήρχε το Παγκόσμιο Κύπελλο ΗΠΑ του 1994, ημέρα Ιταλίας-Νορβηγίας, δεν μπορούσα να το χάσω.
Ο ιδιοκτήτης του μπακάλικου δεν με άφηνε να πάω στους αγώνες, οι οποίοι ξεκινούσαν στις 8 αλλά η βάρδια ήταν 3 με 9.
Μια μέρα λοιπόν έριξα όλα τα καρπούζια κάτω…

”Δεν θέλω να σε βλέπω πια!” Μου φώναξε.
Αυτό ακριβώς ήθελα να ακούσω να λέει.
Είναι δύσκολο να το εξηγήσω στον μπαμπά, αλλά πάντα μου έλεγε…
«Ή πηγαίνεις σχολείο ή δουλεύεις».

Η μελέτη ήταν δύσκολη, μετά το καλοκαίρι έπρεπε να δουλέψω.
Του είπα την αλήθεια μόνο πολλά χρόνια αργότερα.

«Είσαι ένας φουκαράς» θα κατηγορήσω τον εαυτό μου.
Μακάρι να έπαιζα περισσότερο στην Εθνική, ότι είχα φτιάξει για μένα το πέταξα.
Στις μέρες μου, ήταν τόσοι πολλοί πρωταθλητές, τώρα ένας μήνας μπάλας, φτάνει για να φορέσεις αυτή τη φανέλα!
Το ντεμπούτο μου;

Παίζαμε στο Watford στην Αγγλία με την Κ21.
Σκοράρω αλλά στο ημίχρονο με βγάζει ο προπονητής…

”Μα πώς; Γιατί;” τον ρώτησα έκπληκτος…

”Αύριο παίζεις με τους μεγάλους” απάντησε.
Ο Βιέρι τραυματίστηκε και ο Τραπατόνι, με κάλεσε στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου…

”Βαλτον να ξεκουραστεί, θα τον πάρω μαζί μου.”
Πρέπει να κοιμήθηκα λίγες ώρες εκείνο το βράδυ.
Όταν ο Τραπ είπε “ζέσταμα” δεν το πίστευα.
Πριν μπω ο Βιέρι μου λέει…

”Αν σκοράρεις, θα αλλάξει η καριέρα σου.”

Στο τέλος του παιχνιδιού, μετά το πέναλτι που έχασα στο τέλος του αγώνα, ο Μοντέλα μου είπε…

”Ε, ακόμα και έτσι θα δεις ότι θα αλλάξεις επίπεδο τώρα.”
Το ποδόσφαιρο λένε ότι έχει εξελιχθεί, οι μπάλες και οι κανόνες έχουν αλλάξει.
Οι νέοι έχουν ελαφρώς διαφορετικές συμπεριφορές, αλλά η κοινωνία συχνά δημιουργεί αυτές τις συμπεριφορές.

Δεν φταίνε πάντα αυτοί.

Πριν υπήρχε η ντρίμπλα και δεν υπήρχαν τηλέφωνα.

Τώρα υπάρχουν τηλέφωνα παντού, αλλά δεν υπάρχει ντρίπλα.
Μετά το φαγητό ήμασταν όλοι έξω και μιλούσαμε μαζί.

Τώρα, μόλις τελειώσουν το φαγητό, κανείς δεν μπορεί να περιμένει, όλοι θέλουν να ανέβουν στο δωμάτιο για να παίξουν με το κινητό.
Το ποδόσφαιρο με έκανε καλύτερο άνθρωπο, μου έδωσε τόσα πολλά.

Ήταν αγάπη, πάθος, αδρεναλίνη.

Δεν θα μου λείψει να δω παιχνίδι στο γήπεδο.

Το να παίζω όμως, μου λείπει, ναι”.
Μάσιμο Μακαρόνε, 250 γκολ καριέρας