“Γίνεται πολύς λόγος για την έλλειψη δημιουργικών ποδοσφαιριστών, ότι λείπει ο ηγέτης και ο ντριπλαδόρος απο το σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Αν όμως πάω να παίξω κιθάρα σήμερα και μου πει ο δάσκαλος, τι πρέπει να παίξω και πως πρέπει να παίξω και αύριο το ίδιο και μεθαύριο το ίδιο, αλλά στο σπίτι δεν παίζω, τότε πάει να πει οτι εγώ απο μόνος μου δεν έχω φαντασία για να παίξω και δεν γουστάρω να παίξω.
Ήταν αυτό που κάναμε πριν τριάντα χρόνια, παίζαμε τρεις ώρες ποδόσφαιρο κι’αν ήμασταν σε όμαδα, πηγαίναμε και για προπόνηση.Ο κόσμος ήταν διαφορετικός.
Σήμερα τα παιδιά παίζουν μόνο εκείνη την ώρα της προπόνησης με την ομάδα.Φυσική κατάσταση όλοι, άλλα απο τεχνική και φαντασία μηδέν.
Όταν έπαιζες άγρια στο δρόμο, κανείς δεν σου έλεγε τι πρέπει να κάνεις, έπαιζες σα να ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι.
Μέτα πήγαινες σε ομάδα, αλλά ήξερες ήδη τα μυστικά της μπάλας, δεν περίμενες απο κανέναν να στα μάθει.
Παίζαμε και δεν φοβόμασταν μήπως χτυπήσουμε.
Αυτή η άγρια πλευρά της αλάνας, που τα περισσότερα παιδιά, δεν την γνωρίζουν σήμερα.
Νομίζω ότι στις ομάδες αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους δώσουμε λίγο από αυτό το αγνό παιχνίδι και όχι να δημιουργούμε ποδοσφαιρικά ρομπότ…”
Πάμπλο Αιμάρ
