Οι τελικοί του Champions League μεταξύ δύο ομάδων από την ίδια χώρα δεν είναι πάντα αριστουργήματα ψυχαγωγίας και θεάματος για το ποδόσφαιρο.
Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ του 2003, για παράδειγμα, σίγουρα δεν ήταν συναρπαστικός για αυτό που είχε να δώσει, παρά το γεγονός ότι υπήρχε μια εξαιρετική Γιουβέντους και μια εξαιρετική Μίλαν η μία εναντίον της άλλης (οι οπαδοί της Μίλαν σίγουρα θα απαντήσουν, ότι το μόνο που νοιάζει απο τότε είναι η νίκη), όπως και ο αγώνας του 2019 μεταξύ της Λίβερπουλ και της Τότεναμ ήταν φρικτός.
Ωστόσο, υπήρξε ένας τέτοιος τελικός που ήταν καλός και ήταν αυτός μεταξύ της Μπάγερν Μονάχου και της Μπορούσια Ντόρτμουντ, γι’αυτό που ήταν το απόγειο του γερμανικού ποδοσφαίρου σε διεθνές συλλογικό επίπεδο.
Αυτός ο τελικός ήταν διαφορετικός, μόνο και μόνο λόγω των κορεό πριν από τον αγώνα, καθώς και της ατμόσφαιρας που συνδέεται με τον δυϊσμό μεταξύ δύο σχολών σκέψης τόσο διαφορετικές όσο και εξαιρετικές, δηλαδή εκείνων του Jupp Heynckes και του Jürgen Klopp, προπονητών δύο αξιομνημόνευτων ομάδων.
Για 90 λεπτά, ο τελικός έφτασε σε αριστουργηματικά επίπεδα θεάματος, με μια ανοδική κορύφωση των γεγονότων να μεταδίδεται με αυθεντικούς πρωταθλητές όπως οι Arjen Robben, Manuel Neuer, Franck Ribéry, Ilkai Gündogan και Marco Reus έτοιμοι να δέιξουν υι μπορούν να κάινουν.
Το τέλος, τόσο πικρό για τους οπαδούς της Μπορούσια Ντόρτμουντ, σημαδεύτηκε από την εκδίκηση ενός ανθρώπου, του Άριεν Ρόμπεν, ο οποίος μπόρεσε να λυτρωθεί μετά από χρόνια απογοητεύσεων, έχασε ευκαιρίες στις στιγμές που μετρούσαν και τύψεις που συνδέονται με αυτό το καταραμένο χαμένο πέναλτι στο τον τελικό της προηγούμενης χρονιάς.
Το 2013, ένας τελικός Τσάμπιονς Λίγκ ανέβηκε στο θέατρο Γουέμπλεϊ, προβάλλοντας το αίσιο τέλος μιας από τις μεγαλύτερες εικόνες στην ιστορία της Μπάγερν Μονάχου.
