”Αυτή την αρρώστια ή κάποια άλλη που φέρνει τη ζωή σου στο “κορώνα ή γράμματα” δεν μπορείς να τη σβήσεις από το μυαλό σου. Δεν μπορείς…

Από τη μία, είναι και καλό να υπάρχουν οι αναμνήσεις.

Να βλέπουμε τι έχουμε περάσει, που βρισκόμασταν… ίσως να μην υπήρχαμε καν, για να γίνουμε καλύτεροι σε αυτό που κάνουμε.

Όταν μου το ανακοίνωσε ο γιατρός, δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψω.

Μου είπε ότι έχω τα τρία κακά: Το πιο επιθετικό, το πιο σπάνιο και το κακό. Τι άλλο να είχα;

Όταν ακούς αυτές τις τρεις λέξεις από τον γιατρό, πηγαίνοντας έξι χρόνια πίσω, ήμουν στο γραφείο του και ήθελα…δεν κάνει να το πω, αλλά αν δεν το πω θα είμαι ψεύτης… να ανοίξω το παράθυρο και να δώσω τέλος.

Ειλικρινά….

Έλεγα ότι αυτή η αρρώστια δεν σε σώζει, δεν υπάρχει περίπτωση. Με όλα αυτά που έχω.

Ο γιατρός μου έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις μετάσταση, αλλά η πίστη μου είναι πολύ μεγάλη. Και της γυναίκας μου και της οικογένειάς μου. Όλοι έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό.

Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει.

Έχω δει πράγματα στον ύπνο μου και τα ερμηνεύω όπως πιστεύω και όπως τα ζω.

Έγινε ένα θαύμα μαζί μου, γιατί είναι θαύμα που ζω με τη νόσο που έχω και εκεί που την είχα, στους λεμφαδένες.

Έπαιξε μεγάλο ρόλο η γυναίκα μου, είναι σαν δεύτερη Παναγία.

Είμαι 32 χρόνια με την ίδια γυναίκα, ένας υπέροχος χαρακτήρας, μία απίθανη μητέρα.

Ακόμη και αν ξαναγεννιόμουν και με ρωτούσαν ποια θέλεις, πάλι την ίδια θα έλεγα.

Με τον γιατρό μου, στην πορεία γίναμε φίλοι, τώρα είμαστε αδέρφια.

Τον κέρδισε ο χαρακτήρας μου, το γέλιο. Αυτό που του έδωσα, αυτό που μου έδωσε.

“Από εσένα πήρα ένα μάθημα ζωής, δύναμης, αγάπης, θέλησης, πίστης.

Μου έδωσες κάτι που δεν μπορούσα να δώσω στους ασθενείς ή δεν μπορούσαν να μου δώσουν αυτοί…” μου έχει πει ο γιατρός μου.”

Νίκος Κυζερίδης