“Η χρονιά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1998/1999 θα μείνει για πάντα ανεξίτηλη στις αναμνήσεις μου.

Δύο νύχτες πριν από τον τελικό στη Μόσχα, όλοι ξεκουραζόμασταν στα δωμάτια του ξενοδοχείου μας.

Γύρω στις δύο το πρωί, κραυγές με έκαναν να ξυπνήσω, οπότε πήγα αμέσως στον Σεμπάστιαν που κοιμόταν στο δωμάτιο δίπλα στο δικό μου.

«Σέμπα, τι στο διάολο συμβαίνει;»

Στη Ρωσία δεν ήταν ειρηνικές εποχές, δεν υπήρχε τίποτα για αστείο.

Αρχίσαμε να ανησυχούμε σοβαρά, οπότε γυρνούσαμε ρωτώντας όλους τους συμπαίκτες μας που στο μεταξύ είχαν βγει στο διάδρομο.

Όλοι εκτός από έναν, τον Faustino Asprilla.

«Δεν σκέφτομαι καν να τον ξυπνήσω» πρόσθεσε ο λεοντόκαρδος Ερνάν.

“Αυτό είναι τρελό.”

Ο Φαουστίνο είχε παίξει ελάχιστα εκείνη τη χρονιά, αλλά ήταν πάντα σε καλή διάθεση.

Εκτός από τη στιγμή που κλειδωνόταν στο δωμάτιό του.

Κοιμόταν, κοιμόταν πάντα… ή σχεδόν πάντα.

Ξαφνικά, στη σιωπή της νύχτας, άνοιξε η πόρτα του δωματίου του.

Και με τη σειρά βγήκαν: ένα, δύο, τρία, τέσσερα κορίτσια.

Όλες εξαντλημένες.

Μετά, ο Φαουστίνο με μπουρνούζι, με ένα εκθαμβωτικό χαμόγελο.

Γαμώτ…, κοιταχτήκαμε ανακουφισμένοι, όχι, δεν ήταν κραυγές τρόμου.

Όμως ήταν σίγουρα ουρλιαχτά.

Ήταν μια αξέχαστη βραδιά, για όλους.

Δύο νύχτες αργότερα, κατακτήσαμε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ γκρεμίζοντας την Μαρσέιγ με 3-0».

Νέστορ Σενσίνι