«Σύνταξη στα 65; Πλάκα κάνεις.
Το ποδόσφαιρο είναι το πάθος της ζωής μου, δεν τα παρατάω.
Οι καλύτεροι προπονητές εξακολουθούν να είναι αυτοί της γενιάς μου, εκτός από τον Ancelotti που είναι μοναδικός, σκέφτομαι τους Spalletti, Sarri, Gasperini.
Νοσταλγία για το ποδόσφαιρο μια φορά κι έναν καιρό;
Το 2000 που έφτασα στην Α ήταν oι Ρονάλντο το Φαινόμενο, Τότι, Ντελ Πιέρο, Μπατιστούτα, Σεφτσένκο, Ζιντάν.. Να συνεχίσω;
Εκείνη η εποχή δεν είναι καν κοντά στη σημερινή, δεν είναι νοσταλγία, είναι ρεαλισμός.
Δεν θα διάλεγα ποτέ έναν παίκτη μέσω αλγορίθμων.
Θα ήταν σαν να επέλεγε ο συντάκτης σας τέτοιους δημοσιογράφους, δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα.
Θέλω να γνωρίζω άντρες, να τους μιλάω, να τους ακούω, να τους καταλαβαίνω.
Η τεχνολογία είναι εντάξει αν χρησιμοποιείται με φειδώ.
Πού πήγαν τα επιθετικά χαφ;
Τα έφαγαν!
Ο τελευταίος, για μένα, ήταν ο Domenico Morfeo.
Τώρα είναι δεύτεροι επιθετικοί, κινούνται πολύ. Όμως η φαντασία και η τάξη του Μορφέο...
Σε ποιον πρόεδρο χρωστάω περισσότερο;
Λουτσιάνο Γκαούτσι.
Ήταν 10 χρόνια μπροστά από τους άλλους.
Ο Γκατούζο, ο Γκρόσο και ο Ματεράτσι μεγάλωσαν στην Περούτζια και έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές το 2006.
Το μεγαλύτερο λάθος μου;
Έχοντας ακούσει αυτούς που μου έλεγαν ότι έπρεπε να αλλάξω χαρακτήρα, ότι έπρεπε να είμαι λιγότερο άμεσος, λιγότερο αυθόρμητος.
Έχασα τουλάχιστον τρία χρόνια από την καριέρα μου».
Σέρσε Κόσμι