Το 1969, ο Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ παρουσίαζε ήδη όλες τις εξαιρετικές ιδιότητες των ατόμων και μιας συλλογικότητας που σύντομα θα έγραφε ιστορία.
Σε εκείνον τον τελικό κόντρα στη Μίλαν, ωστόσο, δεν υπήρχε ιστορία, με τον Kόκκινο Διάβολο να κάνει έναν παραδεισένιο αγώνα υπό τη διοίκηση του Νερέο Ρόκο.
Ο Πιερίνο Πράτι είχε την καλύτερη βραδιά της καριέρας του, ο Σορμάνι έπαιξε τον τομέα της εξειδίκευσής του, ο Χαμρίν επιβεβαιώθηκε ως παίκτης με παγιωμένη διεθνή εμπειρία, ο Τραπατόνι έβαλε δύσκολα στον Κρόιφ και ο Ροσάτο αποδείχτηκε ανυπέρβλητο τείχος στην άμυνα.
Και στη μέση μιας από τις μεγαλύτερες χορωδιακές παραστάσεις στην ιστορία της Μίλαν, αναδύθηκε το ομοίωμα του Τζιάνι Ριβέρα, αγαλματένιο στο χάρισμά του και ποιητικό στην ιδιοφυΐα με την οποία εξέφρασε το καλύτερο ποδόσφαιρό του.
Εκείνο το βράδυ ο Ριβέρα απλά έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο της καριέρας του, χάρη στα υπέροχα κεντήματα που άπλωσε στη μέση του γηπέδου και χάρη στην λάμψη των δύο ασίστ για το δεύτερο και το τρίτο γκολ του Prati.
Το 1969, ο Τζιάνι Ριβέρα ανέλαβε τα ηνία της Μίλαν, δίνοντας ένα ακαδημαϊκό μάθημα ποδοσφαίρου στον Άγιαξ.
Άξιος κατακτητής της Χρυσής Μπάλας και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!
Την αγωνιστική περίοδο 1968-1969 το κύπελλο πρωταθλητριών κατέκτησε η Μίλαν για δεύτερη φορά στην ιστορία της κερδίζοντας στον τελικό, που διεξήχθη στο Στάδιο Σαντιάγο Μπερναμπέου στηn Μαδρίτη, τον Άγιαξ με 4-1.
Για πρώτη φορά ελληνική ομάδα έφτασε στους προημιτελικούς ευρωπαϊκού ποδοσφαιρικού κυπέλλου, καθώς η Α.Ε.Κ. απέκλεισε τις Ζενές Ες από το Λουξεμβούργο (3-0 στην Αθήνα, ήττα 3-2 στο Ες-συρ-Αλζέτ) και Ακαντέμισκ Κοπεγχάγης (0-0 στην Αθήνα, 2-0 στην Κοπεγχάγη).
