”Στο Μιλανέλο, στις πρώτες προπονήσεις της σεζόν 2001-2002, ήταν αδύνατο να σκεφτώ μόνο το ποδόσφαιρο.”

Κι αν πεθάνει ο μπαμπάς;”

Το μυαλό μου στριφογύριζε συνεχώς στην κατάσταση της υγείας του πατέρα μου.

Αυτή η γαμημ… ερώτηση δεν με άφηνε να ησυχάσω, συνέχισε να εμφανίζεται.

Όταν με προειδοποίησαν ότι ο πατέρας μου ήταν έτοιμος να μεταφερθεί στην Ιταλία, ρώτησα τον Βιγκάν…

-Γιατρέ, πεθαίνει ο μπαμπάς;

-Δεν θα πεθάνει, θα τον φροντίσουμε εμείς.

17 Αυγούστου 2001 ο μπαμπάς απέκτησε νέα καρδιά.

Ζήτησα από τον γιατρό Βιγκάν να τολμήσει να με βοηθήσει να καταλάβω τι είχε να αντιμετωπίσει ο πατέρας μου, τον εχθρό που είχε να πολεμήσει η οικογένειά μας.

Επίσης δεν πανικοβάλλομαι ποτέ… τις πιο περίπλοκες καταστάσεις τις αντικαθιστώ με μεγαλύτερη δόση συγκέντρωσης απ’ότι συνήθως χρειάζεται, άλλη μια διδασκαλία του Λομπανόφσκι.

Ο εγκέφαλός μου αρχίζει να δουλεύει καλύτερα ψάχνοντας για μια ταχύτερη λύση.

Ο Βιγκάν δεν με πήρε στα σοβαρά στην αρχή, αλλά μετά με έβαλε να παρακολουθήσω την επέμβαση.

Έμεινα ήρεμος, αντέδρασα καλά, είδα το στήθος ανοιχτό, τα διάφορα όργανα.

Κατάλαβα ποιες ήταν οι πραγματικές δύσκολες καταστάσεις της ζωής.

Αν έχανα ένα γκολ, οι άνθρωποι σφύριζαν, γιούχαραν, αν όμως αστοχήσουν οι γιατροί, οι άνθρωποι πεθαίνουν.”

Αντρέι Σεφτσένκο