«Η μεγάλη διαφορά μεταξύ του ιταλικού και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου είναι η αμυντική νοοτροπία που έχουμε και απουσιάζει σχεδόν εντελώς.

Όσοι προέρχονται από το εξωτερικό είναι πάντα επιθετικοί.

Δίνω το παράδειγμα του Cancelo, ενός τρομερού παίκτη που δυσκολεύεται στην αμυντική λειτουργία, ακριβώς επειδή στο εξωτερικό σκέφτονται έτσι.

Στην Ιταλία είμαστε διαφορετικοί.

Έχουν βελτιωθεί στο εξωτερικό και χάρη στην δουλειά των προπονητών μας, οι οποίοι έχουν φέρει διαφορετική νοοτροπία σε σύγκριση με αυτό που είχαν συνηθίσει, αλλά η αλλαγή της κουλτούρας τους είναι αδύνατη.

Η Ιταλία, από την άλλη πλευρά, πρέπει να αλλάξει κάτι, τι διδάσκουμε στα παιδιά;

Ότι οι 2 πρέπει να δίνουν την μπάλα στον 3, ο 3 στον 4, ο 4 στον 7 και τελικά φτάνουμε στο 9.

Αλλά ποιος μαθαίνει στο παιδί να αναπτύσσει την ιδιοφυΐα;

Με αυτόν τον τρόπο βάζουμε στην άκρη τη δημιουργικότητα.

Το ιταλικό ποδόσφαιρο πρέπει να σταματήσει να μιμείται τις μεθόδους των τμημάτων νέων άλλων χωρών, έχουμε έμφυτες δεξιότητες στον χειρισμό της μπάλας.

Προσωπικά, έχω κουραστεί να ακούω ανθρώπους να λένε: «Τα ταλέντα δεν αναδύονται». Είναι εν μέρει αλήθεια.

Στην πραγματικότητα, η Ιταλία καταφέρνει να παράγει ποιοτικούς παίκτες, αλλά αυτοί αποτελούν εξαιρέσεις και συχνά ανθίζουν από μόνοι τους.

Στους τομείς νέων, εργαζόμαστε για να μηχανοποιήσουμε τους νέους, τους μετατρέπουμε σε υπαλλήλους.

Φυλακισμένους σε σταθερά μοτίβα και κινήσεις.

Αλλά δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την δημιουργικότητα.

Πρέπει να επιστρέψουμε στο να διδάσκουμε στα παιδιά να παίζουν ενώ διασκεδάζουν, τότε θα υπάρχει χρόνος για τακτικές και τακτικές δεξιότητες.

Αλλά πρέπει να υπερασπιστούμε το DNA μας, την ικανότητα να είμαστε εφευρετικοί.

Και δεν είναι θέμα να κυνηγάμε νίκες ή να μην είμαστε ήδη στον τομέα των νέων, το να παίζεις για να κερδίζεις σε βοηθά να αναπτυχθείς.

Το πνεύμα πρέπει να είναι διαφορετικό».

Μασιμιλιάνο Αλέγκρι