”Ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, ήταν ένα είδος θεότητας για μένα, το απόλυτο πρότυπό μου.

Είχα απεριόριστο σεβασμό γι’αυτόν τον άνθρωπο.

Όταν παίζαμε μπάλα στο δρόμο, ήμουν πάντα ο Γιόχαν και τώρα, ξαφνικά, ήμουν εκεί μαζί του στο γήπεδο.

Θυμάμαι πολύ καλά εκείνη την πρώτη φορά.

Κάποια στιγμή παίξαμε ένα μικρό παιχνίδι, δύο εναντίον δύο.

Το κατάλαβε αμέσως ότι ήμουν αλλού.

”Έι, είσαι ξύπνιος??”

Έπρεπε να είμαι με τον Γιόχαν, ήταν πραγματικά ένα διασκεδαστικό παιχνίδι και μας άρεσε πολύ.

Αμέσως απέκτησα οικειότητα…

“Γιόχαν εδώ, Γιόχαν εκεί.”

Διατηρούσε πάντα το πνεύμα ενός αγοριού και σε αυτά τα παιχνίδια ήταν τόσο άγριος όσο εμείς, με την ίδια αυθόρμητη χαρά ή απογοήτευση όταν κέρδιζε ή έχανε.

Μπήκε στο παιχνίδι, έδωσε αμέσως τους κανόνες και μας προπόνησε τόσο ενεργά σαν να μην είχε κάνει ποτέ κάτι άλλο.

Από αθλητικής πλευράς δεν μπορούσες να παρατηρήσεις ότι ήταν ήδη λίγο μπροστά με τα χρόνια.

Η ηλικία δεν έπαιζε ρόλο.

Από τη φύση του ήταν έξυπνος και επιδέξιος και τεχνικά και στην επιλογή θέσης, ήξερε πάντα που πρέπει να είναι στο γήπεδο και ήταν πολύ πιο γρήγορος από όλους τους άλλους.

Η ηλικία του δεν επηρέαζε αυτές τις πτυχές του παιχνιδιού του.

Καθόλου.

Ήταν μια παράξενη αίσθηση για μένα, που με μπέρδεψε ακόμη περισσότερο.

Από τη μια έτρεφα τεράστιο σεβασμό για τον άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα ήθελα να του δείξω τι μπορώ να κάνω.

Κατά καιρούς έπρεπε να τσιμπήσω το χέρι μου, γιατί σκεφτόμουν…

Πώς είναι δυνατόν…??

Ήταν ο Κρόιφ, ένα είδος Ιησού για μένα. “

Μάρκο Φαν Μπάστεν