“Η κραυγή μου κράτησε 7 δευτερόλεπτα.

Ο φίλος μου o Gaetano Scirea μου πέρασε την μπάλα στην περιοχή και την χτύπησα γλιστρώντας.

Γκολ.

Ιταλία 2 Γερμανία 0 (Τελικό σκορ, Ιταλία -Γερμανία: 3-1)
Ο βρυχηθμός 90 χιλιάδων ανθρώπων και ο δικός μου.

Έκανα αυτό που αγαπούσα περισσότερο, έτρεξα.

Με πλημμύρισαν αναμνήσεις, με μια αίσθηση λύτρωσης, με αδρεναλίνη.
Αυτός ο πανηγυρισμός μου έδωσε μια θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Και αυτή η κραυγή ήταν ένα ηλεκτροσόκ.
Δεν υπήρχε πριν και δεν υπάρχει μετά.

Όλοι με θυμούνται για αυτά τα 7 δευτερόλεπτα, μια στιγμή έκστασης κλεισμένη σε μια ανεπανάληπτη κίνηση.
Από τότε, για πολύ καιρό είμαι όμηρος αυτής της κραυγής.
Ήμουν νέος, ήθελα να ζήσω το παρόν, να φανταστώ το μέλλον μου και αντ’ αυτού το παρελθόν με τραβούσε από το σακάκι.
Η καριέρα μου, οι θυσίες μου και η ιστορία μου εξαφανίστηκαν μέσα σε αυτή την κραυγή.
Σήμερα μπορώ να πω ότι αυτή η κραυγή ήταν το πιο όμορφο πράγμα που έκανα, μετά τα παιδιά μου, την Sara και τον Nicola.
Η γαλάζια φανέλα μου στο Παγκόσμιο Κύπελλο 1982 ήταν το νούμερο 14.

Την πρώτη φορά που το φόρεσα συγκινήθηκα.

Κρατούσα την φανέλα στα χέρια μου και την άγγιζα με τις άκρες των δαχτύλων στις ραφές γύρω απο το νούμερο 14, ήταν η πανοπλία μου.
Ήταν σα να έβαζα το κεφάλι μου σε ένα όνειρο και ένιωσα όχι μόνο μια φανέλα, αλλά και το πάθος για την πατρίδα μου να πέφτει στους ώμους μου.

Η φανέλα ήταν σαν ένα δεύτερο δέρμα.
Αυτή η φανέλα έκανε την καρδιά μου να χτυπά και να νιώθω κοντά στους οπαδούς της Εθνικής, που ήταν όλοι ενωμένοι.

Ήμουν ένας από αυτούς.
Όταν γίναμε παγκόσμιοι πρωταθλητές νομίζαμε ότι περνούσαμε την πιο τρελή νύχτα της ζωής μας, σχεδιάζαμε να βγούμε έξω και να μείνουμε μέχρι την αυγή και καταλήξαμε να μείνουμε στο ξενοδοχείο όλοι μαζί.

Κατά βάθος, με ποιον έπρεπε να πανηγυρίζουμε αν όχι ο ένας με τον άλλον, αφού κανείς άλλος δεν πίστευε ότι θα γινόμασταν παγκόσμιοι πρωταθλητές…

Πηγαίναμε από δωμάτιο σε δωμάτιο μιλώντας, αστειευόμασταν σαν παιδιά την τελευταία μέρα του σχολείου.
Για να το καταλάβετε, ζήσαμε εκείνη τη νύχτα όσο καλύτερα μπορούσαμε.”

Μάρκο Ταρντέλι