«Αυτό που μου άρεσε στον Πάολο Μαλντίνι είναι ότι όταν έφτανε κάποιος στην εθνική ομάδα, ως αρχηγός, ως επαγγελματίας, ως χαρισματικός άνθρωπος, στην αρχή δεν του έδινε μεγάλη σημασία και αυτοπεποίθηση.
Ήθελε να σε γνωρίσει λίγο πρώτα, μάλιστα το έκανε επίτηδες γιατί ήθελε να βάλει κάποια όρια.
Γιατί σε κάθε περίπτωση είχε σημαντική και μεγάλη προσωπικότητα.
Τότε, όταν σε γνώριζε, ο Πάολο ήταν εξαιρετικός.
Θα πω μια ιστορία…
Πήρα την πρώτη μου κλήση στην εθνική ομάδα στα 21 μου, με τον Sacchi, πριν από τις ΗΠΑ το ’94.
Μια μέρα φτάνω στο τραπέζι και βρίσκω ανθρώπους του διαμετρήματος του Φράνκο Μπαρέζι και του Ρομπέρτο Μαντσίνι.
Είμαι σιωπηλός, δεν μπορώ να πω λέξη.
Κάποια στιγμή ο Μπέπε Σινιόρι μου λέει…
«Θα το πεις στον Φράνκο να μου δ’ωσει το αλάτι;»
Τότε σκέφτομα…
«Μπορώ όμως να τον αποκαλώ Φράνκο;»
Τελικά γυρίζω και του λέω…
«Με συγχωρείς, μπορείς να μου δώσεις λίγο αλάτι;»
Δεν θα μπορούσα να τον πω Φράνκο, δεν αστειεύομαι.
Στα 21 μου δεν μπορούσα να φωνάξω με το όνομά του τον Φράνκο Μπαρέζι.
Αυτό εξηγεί το δυνατό χάρισμα που είχαν αυτοί οι μεγάλοι κύριοι».
Λουίτζι Ντι Μπιάτζιο
