«Το σκουλήκι» με το επιδεικτικό βλέμμα.
Αυτό το συναίσθημα, εντελώς ενστικτώδες και χωρίς κίνητρο...

«Η μητέρα μου οδηγούσε σχολικά λεωφορεία.
Είχε βαρεθεί να μην τη βοηθάω, να μην κάνω τίποτα.
Έτσι στα 18 με έδιωξε από το σπίτι.
Έζησα στους δρόμους για 2 χρόνια.
Εφευγα συχνά, αναζητώντας πάντα μέρη για να μείνω.
Θα μπορούσα να είχα γίνει έμπορος ναρκωτικών, να είχα πεθάνει ή οτιδήποτε άλλο.
Ήμουν τυχερός που ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ.
Η τύχη μου ήταν που ένας κολεγιακός προπονητής μου ζήτησε να παίξω γι'αυτούς.
Δέχτηκα αμέσως».

Ένα απλό αγόρι που είχε ζήσει πολύ άσχημες στιγμές αλλά είχε αποφύγει επικίνδυνους πειρασμούς επιλέγοντας το μπάσκετ.
Για πολλούς είναι ο καλύτερος ριμπάουντερ όλων των εποχών.
Συνδύασε τα φυσικά του χαρίσματα με εμμονική δουλειά, «βαριά» για τον ίδιο και για τους γύρω του...

«Στη δεύτερη χρονιά μου στο ΝΒΑ, συνειδητοποίησα σε τι ήμουν καλύτερος, άμυνα και ριμπάουντ.
Έτσι άρχισα να ακονίζω αυτές τις δεξιότητες.
Έβαζα τους φίλους μου να έρθουν στο γυμναστήριο στις 3:00 ή στις 4:00 το πρωί και τους έλεγα «σουτάρετε από όλες τις θέσεις».
Και πηδούσα σε κάθε σουτ.
Έκανα εξάσκηση στη γωνία και στη τροχιά της μπάλας.
Στην πράξη κατάλαβα πού έπρεπε να τοποθετηθώ για να πιάσω την μπάλα».

Μετά είναι αλήθεια ότι υπήρχαν οι άγριες νύχτες, οι αποδράσεις στο Λας Βέγκας με την Κάρμεν Ηλέκτρα, τα βαμμένα μαλλιά, οι υψηλές τρέλες...
Αλλά αυτά τα πράγματα σχετικά με την εφηβεία του και την αφοσίωσή στη δουλειά, του αφαίρεσαν αυτό το άβολο συναίσθημα.
Ο Dennis Rodman σου δίνει την επιθυμία ότι πρέπει να βελτιωθείς.
Είναι πάντα μια εξαιρετική αφετηρία για τον καθένα μας.