Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι έπρεπε να κάνει πολύ δρόμο για να φτάσει στην πολυαναμενόμενη δόξα που του άξιζε ήδη κατά τη διάρκεια της εξαιρετικής καριέρας του.
Έπρεπε να υπομείνει πικρές απογοητεύσεις στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, αλλά αφού κατάφερε να επιβιώσει από όλα αυτά, απογειώθηκε και ήταν αδύνατο να σταματήσει την άνοδό του.
Όπου κι αν ήταν, μεταξύ της Ουντινέζε που μαζί του είχε περάσει στο Champions League, οι δύο θητείες στη Ρώμη και το Scudetto που χάθηκε το 2008, τα χρόνια θριάμβου στη Ρωσία με τη Ζενίτ, η ανασυγκρότηση που πραγματοποιήθηκε στην Ίντερ και πάνω από όλα το ιστορικό σκουντέτο στη Νάπολι, ο Λουτσιάνο Σπαλέτι άφηνε ΠΑΝΤΑ το στίγμα του. Δημιούργησε έναν εξαιρετικό άξονα συνεννόησης μεταξύ Perrotta και Totti στην επιθετική μεσαία γραμμή της Ρόμα, έβαλε τις βάσεις για τη σημερινή κατασκευή από τον πάτο της Ίντερ και επέτρεψε στον Brozovic να καθιερωθεί ως ένας από τους ισχυρότερους και πιο αξιόπιστους χαφ στον κόσμο (ρόλος που κληρονόμησε ο Καλχάνογλου), «έβγαλε» τέσσερις διαφορετικούς πρώτους σκόρερ (Τότι, Τζέκο, Ικάρντι και Οσιμεν) και γενικά οι τακτικές του στα 4-2-3-1 και 4-3-3, με μεταβαλλόμενες ερμηνείες, δημιούργησαν απλά την πρόσφατη σχολή του ιταλικού ποδοσφαίρου.
Γιατί ο Luciano Spalletti, με την έξυπνη ειρωνεία του που χαρακτηρίζει τους Τοσκανούς και με ένα πραγματικά μοναδικό στυλ, κατάφερε να καθιερωθεί ως ένας από τους μεγαλύτερους Ιταλούς προπονητές των τελευταίων 25 χρόνων (και όχι μόνο) και πραγματικά κανένας προπονητής δεν είχε το ειδικό του βάρος για να φτιάηει μια Νάπολη πρωταθλήτρια.
Σήμερα ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, είναι πλέον πραγματικό μνημείο στην ιστορία της Νάπολη και του ιταλικού ποδοσφαίρου, και φυσικά δικαιούνται να κάτσει στον άγκο τηνς Εθνικής Ιταλίας!
