Αφιέρωμα στον Λούκα Τόνι, απο τον Αντρέα Λεντάκη!
Ενας άξιος εκπρόσωπος της μεγάλης σχολής και γενιάς Ιταλών φορ της προηγούμενης δεκαετίας, με τον χαρακτηριστικό πανηγυρισμό.
Ο Λούκα Τόνι άργησε να κερδίσει την καθιέρωση και πάλεψε πολύ γι αυτό.
Μετά από μια περιπλάνηση στις μικρότερες κατηγορίες χωρίς να κάνει κάποια αίσθηση, έκανε το δικό του μπαμ σε ηλικία ήδη 26-27 ετών, με την ποδοσφαιρομάνα Παλέρμο, την οποία ανέβασε στη Σέριε Α, κατηγορία στην οποία προσαρμόστηκε άμεσα.
Τα γκολ που άρχισε να βάζει με το τσουβάλι αποτέλεσαν το εισιτήριο για να πάει σ ένα κλαμπ με σαφώς μεγαλύτερο ειδικό βάρος και παράδοση στους επιθετικούς, τη Φιορεντίνα.
Εκεί πραγματικά οργίασε, ξεπέρασε τα 30 γκολ και κέρδισε ένα εντελώς απρόσμενο χρυσό παπούτσι.
Το ξεπέταγμα αυτό ήρθε την καλύτερη δυνατή στιγμή: μετά από εκείνη την τρελή σεζόν ακολουθούσε το Μουντιάλ του 2006.
Σε μια Ιταλία γεμάτη προσωπικότητες και ταλέντο, ο Λούκα κέρδισε επάξια το δικό του χώρο χάρη στη χρονιά που έκανε.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά είχε και το ρόλο του βασικού σέντερ φορ της ομάδας.
Πέτυχε δύο γκολ στον προημιτελικό με την Ουκρανία και γενικότερα ήταν ο παίκτης που έψαχναν οι υπόλοιποι και αυτός που ένιωθε η αντίπαλη άμυνα, με το εκτόπισμα και τις κινήσεις του.
Η κατάληξη γνωστή: η Σκουάντρα Ατζούρα πρωταθλήτρια κόσμου.
Μια χρονιά ακόμη στη Φλωρεντία, ίσα για να επιβεβαιώσει ότι δεν ήταν πυροτέχνημα, κι ο Τόνι ήταν πια, έστω και στα 30 του, έτοιμος για το μεγάλο βήμα, να πάει να παίξει σ έναν κοιμώμενο γίγαντα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου: την Μπάγερν Μονάχου. Μιλάμε για μια Μπάγερν σε…γήινο ακόμα mode, που είχε χάσει το πρωτάθλημα απ’τη Στουτγάρδη και πάλευε να διακριθεί στην Ευρώπη.
Για την αναγέννησή της πόνταρε στον τρελοϊταλό, που ήταν on fire αλλά πρώτη φορά θα έπαιζε σε σύλλογο τέτοιων απαιτήσεων, και σ έναν νεαρό που έμελλε να αποτελέσει έμβλημα για τους Βαυαρούς, ονόματι Φρανκ Ριμπερί.
Οι δυο τους τη σεζόν 2007-2008 ήταν κάτι σαν τρομοκρατική οργάνωση.
Ο Γάλλος σέρβιρε, ο Ιταλός εκτελούσε κατά ριπάς (39 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις), δείχνοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά να αλλάξεις επίπεδο.
Αποτέλεσμα η κατάκτηση του γερμανικού νταμπλ και η πορεία ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, με τον Τόνι να ηγείται στη δύσκολη πρόκριση επί της Χετάφε.
Πιο…γήινη αλλά πολύ αποδοτική ήταν κι η επόμενη σεζόν του, ώσπου αφίχθη στο Μόναχο ένας…δικτάτορας.
Ο λόγος για τον Λουίς Φαν Χάαλ, που όπως με τόσους άλλους, έτσι και με τον Ιταλό δεν τα πήγε καλά και τον έθεσε στο περιθώριο. Ο Τόνι όταν έφυγε κακήν κακώς από την Μπάγερν ήταν ήδη 33.
Δύσκολα θα χωρούσε ως βασική επιθετική επιλογή κάποιας μεγάλης ομάδας, η ακμή του είχε περάσει.
Στάθηκε όμως πολύ καλά ως εναλλακτική επιλογή στη Ρόμα κυρίως και μετέπειτα στη Γιουβέντους.
Κι ενώ φαινόταν η καριέρα του να οδεύει στη δύση της, βρήκε την Ιθάκη του στη Βερόνα.
Εκεί η ηλικία ξανάγινε ένας απλός, άνευ σημασίας αριθμός.
Ο Λούκα ένιωσε ξανά σημαντικός, πήρε ψυχολογία απ τον ηγετικό ρόλο που του ανατέθηκε και…πήρε τ όπλο του.
Αποκορύφωμα το μυθικό κατόρθωμα της σεζόν 2014-2015, που τον βρήκε πρώτο σκόρερ στο καμπιονάτο, μαζί με τον νεαρό τότε Ικάρντι, στα…38 του.
Εννοείται ο γηραιότερος που καταφέρνει κάτι τέτοιο.
Μια χρονιά μετά σταμάτησε, αφήνοντας όμως γλυκιές εντυπώσεις στο φινάλε.
Επρόκειτο για έναν σέντερ φορ κανονικό, αρσενικό, παλαιάς κοπή.
Ψηλός, δυνατός αλλά και εξαιρετικά ευφυής, τον ένιωθε η αντίπαλη άμυνα και χρειαζόταν μισή φάση για να απειλήσει και να εκτελέσει.
Μύριζε το γκολ, έδινε και την ψυχή του και έβγαζε γνήσιο ιταλικό πάθος μέχρι και στον trademark πανηγυρισμό του.
