“Πριν ξεκινήσω με αυτή την ιστορία, πρέπει να ζητήσω συγγνώμη από το Θεό. Και όταν λέω Θεό, εννοώ τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Θέλω επίσης να ζητήσω συγγνώμη από τον πατέρα μου.
Όταν ήμουν οχτώ, έκανα μια αμαρτία…
Έπαιζα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου και χρειαζόμουν παπούτσια.
Κάθε μέρα παρακαλούσα τον πατέρα μου να μου αγοράσει ένα ζευγάρι, αλλά υπήρχαν δύο προβλήματα.
Πρώτον, η οικογένειά μου προερχόταν από μια πολύ φτωχη πόλη που ονομαζόταν Φραταματζόρε και ήταν πολύ δύσκολο.
Εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε τίποτα.
Ούτε δουλειά, ούτε λεφτά.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι ήθελα συγκεκριμένα παπούτσια. Ήθελα τα nike του Φαινομένου…
Ο Ρονάλντο είχε παίξει το παγκόσμιο κύπελλο του ’98 μ ‘αυτά τα παπούτσια και συνέχεια μιλούσα γι’ αυτά.
Ο πατέρας μου, πολύ φανατικός οπαδός της Νάπολι, ήθελε να μου πάρει μαύρα παπούτσια όπως αυτά που φορούσε ο Μαραντόνα. Αλλά του είπα…
” Όχι, δεν καταλαβαίνεις. Ο Ρονάλντο είναι ο καλύτερος.”
Πήγαμε σε τέσσερα ή πέντε μαγαζιά. Θυμάμαι ότι είχε σκοτεινιάσει και νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Τελικά, όταν όλοι έκλειναν,στο τελευταίο μαγαζί που μπήκαμε είχε τα παπούτσια στο νούμερο μου.
Ήξερα εκείνη τη στιγμή ότι θα είχα σίγουρα μια ανάμνηση που θα με συνόδευε για την υπόλοιπη ζωή μου.
Ο πατέρας μου,μου δίνει τα χρήματα για να πληρώσω και παίρνω το κουτί στα χέρια.
Συνήθιζα να καθαρίζω αυτα τα παπούτσια κάθε μέρα.
Παίζαμε παντού,σε γήπεδα που υπήρχε πολύ χώμα και πέτρες.
Κάθε φορά που πάω να παίξω στο Σαν Πάολο, μου προκαλεί ανατριχίλα.
Γιατί σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό για την οικογένειά μου.
Δεν ξέρω τι έκανε ο πατέρας μου για να βρει τα λεφτά για τα παπούτσια μου αλλά ξέρω ότι ήταν δύσκολο. Αυτή η θυσία ξεκίνησε όλο μου το όνειρο.
Και οταν κατάφερα να φύγω από την πόλη μου, καταλαβα ότι εδώ είναι που έπαιξε ο καλύτερος παίκτης στον πλανήτη.
Αυτός είναι ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Με όλο το σεβασμό στον Ρονάλντο, τώρα που είμαι ενήλικας πρέπει να μετανιώσω και να πω ότι ο Μαραντόνα είναι ο μεγαλύτερος στην ιστορία.
Ο Ρονάλντο, είχε όμορφα παπούτσια. Ήταν ιδιοφυία.
Ήταν η έμπνευσή μου.
Αλλά είμαι ναπολιτάνος…
Ο βασιλιάς είναι ένας και τον λένε Ντιέγκο!”
Λορέντζο Ινσίνιε
