«Κάποια στιγμή ο Γιόσιπ Ίλισιτς ήταν από τους καλύτερους παίκτες στην Ευρώπη.
Θυμάμαι τον αγώνα του Champions League στην Βαλένθια, όπου πέτυχε τέσσερα γκολ… Ηταν μέσα στους διεκδικητές για την Χρυσή Μπάλα!
Στην περίοδο της πανδημίας άρχισε να έχει συμπτώματα εδώ.
Δεν ήταν καλά, υπέφερε από την απόσταση από την οικογένειά του και υπέφερε από μοναξιά γιατί όλοι τότε έτρωγαν και έφευγαν, χώριζαν από τους άλλους.
Ο Josip αρρώστησε εδώ στο Μπέργκαμο, εκείνη την περίοδο.
Ο καθένας μας βρισκόταν στο δικό του δωμάτιο γιατί έπρεπε να χωριστούμε όλοι.
Απομονώθηκε τελείως και μετά γινόταν όλο και χειρότερο.
Δεν άντεχε άλλο να είναι εδώ, ήθελε να πάει σπίτι, του έλειπε η οικογένειά του και τα πράγματα έγιναν χειρότερα.
Άρχισε να αισθάνεται αδιαθεσία και να απομονώνεται και αυτό προχώρησε γρήγορα.
Θυμάμαι μια εβδομάδα πριν το ταξίδι στη Λισαβόνα, για να παίξουμε με την PSG, πήγα να τον επισκεφτώ σε μια κλινική, είχε χάσει δέκα με δώδεκα κιλά.
Τον σήκωσα πολύ εύκολα και του είπα…
Τζόσι, έλα μαζί μας να…».
Και εδώ η ιστορία του Γκασπερίνι διακόπτεται από συγκίνηση, όταν ήταν έτοιμος να τελειώσει τη φράση, πάλι δεν συνέχισε…
Είναι το συναίσθημα που θα υπερνικήσει.
Μια στιγμή μεγάλης συγκίνησης από τον Τζιανπέρο Γκασπερίνι, καθώς θυμάται την δύσκολη περίοδο του Ίλιτσιτς.
