”Νιώθω πολύ άσχημα όταν πραγματικά ταλέντα απορρίπτονται λόγω στατιστικών.

Με βάση τα σημερινά κριτήρια, θα με είχαν απορρίψει.

Όταν ήμουν δεκαπέντε ετών δεν μπορούσα να κλωτσήσω την μπάλα πάνω από δεκαπέντε μέτρα με το αριστερό μου πόδι και πάνω απο είκοσι μέτρα με το δεξί.

Η τεχνική και το όραμα του παιχνιδιού, δεν είναι ανιχνεύσιμα από τους υπολογιστές.

Οι παίκτες σήμερα σουτάρουν μόνο με τα κορδόνια.

Μπορούσα να σουτάρω με το εσωτερικό, τα κορδόνια και το εξωτερικό και των δύο ποδιών.

Ήμουν έξι φορές καλύτερος από τους σημερινούς παίκτες.

Αν πάμε πίσω σ΄εκείνη την εποχή, θα δούμε μία εποχή και ένα ποδόσφαιρο σχεδόν χωρίς τηλεόραση.

Για να δείξεις την αξία σου, έπρεπε να περιμένεις τους αγώνες των κυπέλλων Ευρώπης και φυσικά του παγκοσμίου κυπέλλου, που ήταν μία πραγματική βιτρίνα.

Όλα αυτά τα αναφέρω, για να τονίσω ότι οι πιθανότητες να δείξεις τις ικανότητες σου στο ευρύ κοινό ήταν ελάχιστες.

Μόνον οι ειδικοί γνώριζαν.

Και αυτό επιβεβαιώνει την δυσκολία να κατακτήσεις ένα βραβείο όπως η «Χρυσή μπάλα».

Είμαι περισσότερο υπερήφανος που εκπροσωπώ μία μικρή χώρα και μέσα απ΄αυτήν την επιτυχία αναδείχθηκε η επιτυχία του ολλανδικού ποδοσφαίρου.”

Γιόχαν Κρόιφ