ΖΑΝ ΠΙΕΡ ΠΑΠΕΝ… γράφει ο Αντρέας Λεντάκης!

Ένας σέντερ φορ είκοσι χρόνια μπροστά από την εποχή του, κίλερ κυνικός στις καλές του χρονιές, αλλά και τεχνίτης, μπαλαδόρος. Δεν τα περίμενε όλα στο “κουτί”, δημιουργούσε για τον εαυτό του και για τους συμπαίκτες του, είχε τρομερές εκτελέσεις στην κίνηση (“papinades” έβγαλαν τις ενέργειές του αυτές που αφήσαν εποχή) και προσέφερε θέαμα παράλληλα με την ουσία.

Στη μεγάλη Μαρσέιγ του Ταπί έβγαλε τον καλύτερο εαυτό του, μάτωσε τα δίχτυα σε Γαλλία και Ευρώπη, έπαιξε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών (χαμένο στα πέναλτι απ τον τεράστιο Ερυθρό Αστέρα Βελιγραδίου) και κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα το 1991.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε την κορυφαία στιγμή στην ιστορία των μαρσεγιέζων, αφού το ’93 είχε ήδη μεταπηδήσει στην αντίπαλό τους στον τελικό του Μονάχου, στην αυτοκρατορία τότε της Μίλαν.

Με τους ροσονερι, όπως και με την Μπάγερν αργότερα, είχε τις εκλάμψεις του αλλά δε βρήκε τη σταθερότητα που τον καθιέρωσε στο Βελοντρόμ.

Ομοίως και με την εθνική του έπεσε σε περίεργη περίοδο με οδυνηρούς αποκλεισμούς στα προκριματικά του Μουντιάλ και δεν αξιοποιήθηκε.

Ο παίκτης αυτός με τα προσόντα που είχε, σε μια εποχή με πιο μονοδιάστατους επιθετικούς, αν είχε λίγο μεγαλύτερη διάρκεια, θα μνημονευόταν ακόμα ως ένας απ’τους καλύτερους φορ που πέρασαν απ’τα γήπεδα.