«Ακόμη και στην πιο σκοτεινή στιγμή της καριέρας μου, βρήκα ψυχική αλλά και σωματική υποστήριξη στις προπονήσεις.

Ήταν τον Απρίλιο του 2013, όταν στο Παλέρμο, κάνοντας μια σέντρα, έσπασε ο αχίλλειος τένοντας στο αριστερό μου πόδι.

Ένας αντίπαλος γλίστρησε και ήρθε πάνω μου χτυπώντας μου το πόδι, αλλά είμαι πεπεισμένος ότι ο τένοντας έσπασε λόγω των χιλιάδων παιχνιδιών που έδωσα, δεν φταίει ο αντίπαλος, ο τένοντας ήταν φθαρμένος, δεν μπορούσε πια να αντέξει.

Ένα μεγάλο κακό, στο τελoς της καριέρας μου.

Λίγη ώρα αργότερα, καθώς με έβγαλαν από το γήπεδο, δεν είχα τον πόνο στο κεφάλι μου, αλλά μόνο μια σκέψη…

Θα επιστρέψω για να παίξω.

Ήμουν σχεδόν σαράντα χρονών, όλοι πίστευαν ότι η ιστορία μου στο γήπεδο είχε τελειώσει εκείνη τη μέρα.

Αντίθετα είπα στον εαυτό μου…

“Όχι, Χαβιέρ, δεν θα τελειώσει έτσι, στο τελευταίο παιχνίδι της ζωής σου θα φύγεις από το γήπεδο με τα πόδια σου και όχι με φορείο.

Τώρα με χειρουργούν, μετά αναρρώνω και εγώ Θα επιστρέψω να παίξω.

”Αυτό σκέφτηκα και έτσι έγινε.

Δύο εβδομάδες μετά τον τραυματισμό έκανα ήδη άσκηση, όχι στο πόδι αλλά στον μηρό, για να διατηρήσω τον μυϊκό μου τόνο ψηλά.

Και έξι μήνες αργότερα, φίλε, επέστρεψα στο γήπεδο, στο παιχνίδι Ιντερ-Λιβόρνο.

Η επιστροφή στο γήπεδο κόντρα στη Λιβόρνο ήταν η επιβεβαίωση όλων όσων πίστευα πάντα.

Ήταν μια τέτοια συνολική επιβεβαίωση που, καθώς έβγαινα από το γήπεδο και έβγαζα τα παπούτσια μου στα αποδυτήρια, για πρώτη φορά είπα στον εαυτό μου…

«Χαβιέρ, ήρθε η ώρα να σταματήσεις, αυτό το πρωτάθλημα θα είναι το τελευταίο».

Από τότε άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχικά για τον αποχαιρετισμό και το τι θα έκανα αμέσως μετά».

Χαβιέρ Ζανέτι