”Την 1η Μαΐου 2019 κάνω αυτό που έκανα κάθε μέρα.
Ξεκινάμε προπονήσεις και κάνουμε δύο γύρους στο γήπεδο.
Για μισό δευτερόλεπτο έχω την αίσθηση ότι νιώθω διαφορετικά, όταν προσπαθώ να πάρω λίγο αέρα και βλέπω ότι μου κόβεται η ανάσα.
Αλλά στο κεφάλι μου νομίζω ότι είναι αλεργία.
Μετά αρχίζω να νιώθω άλλη αίσθηση, δεν μπορώ να αναπνεύσω, πέφτω στο έδαφος και λέω ότι δεν μπορώ.
Είναι σαν να στέκεσαι στον πάτο μιας πισίνας βάθους δύο μέτρων, να θέλεις να ξαναπάς πάνω και να μην μπορείς.
Ήταν στενάχωρο, μου έλειπε ο αέρας όλο και περισσότερο.
Αν μου είχε συμβεί την προηγούμενη μέρα, θα μου είχε συμβεί στο σπίτι, ίσως να προσπαθούσα να αντισταθώ και σίγουρα θα είχα μείνει εκεί που ήμουν.
Δεν έχω ξανανιωσει έτσι, ακόμα και ένα φτέρνισμα είναι ένα δράμα.
Ο γιατρός μου είπε…
”Ικερ, δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις.”
Αλλά υπήρξε μια μέρα που ήμουν τόσο στεναχωρημένος που είπα…
«Φτάνει, θα πάω για ύπνο.
Κι αν δεν ξυπνήσω…??
Αλλά θέλω να προσπαθήσω να ξεκουραστώ».
Κάποια πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που έπαθα το έμφραγμα, ειδικά στο κεφάλι μου.
Άρχισα να εκτιμώ περισσότερο την κάθε στιγμή.
Μερικές φορές εμείς οι παίκτες δεν το κάνουμε, δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε και δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πολλούς ανθρώπους χαρούμενους.
Αυτό έχει αλλάξει.
Μετά το έμφραγμα για ένα μήνα φοβόμουν να περπατήσω, να κοιμηθώ και να κάνω οποιαδήποτε σωματική προσπάθεια.
Ήταν αδύνατο, ένιωθα λυπημένος.
Τώρα όχι, προσέχω πολύ αλλά νιώθω καλά.”
Ίκερ Κασίγιας
