Η Τραγωδία του Χέιζελ ήταν μια από τις χειρότερες ποδοσφαιρικές τραγωδίες. 
Συνέβη στις 29 Μαΐου του 1985 στο στάδιο Χέιζελ στις Βρυξέλλες, όπου η Λίβερπουλ και η Γιουβέντους θα αγωνίζονταν σε έναν από τους πλέον ενδιαφέροντες τελικούς για το Κύπελλο Πρωταθλητριών Ομάδων Ευρώπης στο ποδόσφαιρο.
Μόλις μία ώρα πριν από την προγραμματισμένη έναρξη του αγώνα, οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας παραβιάζουν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους φιλάθλους της Γιουβέντους, οι οποίοι οπισθοχωρούν προς έναν τοίχο.
Όσοι βρίσκονταν κοντά στον τοίχο συνεθλίβησαν από την πίεση χιλιάδων κόσμου.
Ο τοίχος τελικά κατέρρευσε, ενώ πολλά άτομα αναρριχήθηκαν από πάνω με ασφάλεια.
Πολλοί άλλοι, ωστόσο, έχασαν τη ζωή τους ή τραυματίστηκαν σοβαρά, γράφοντας μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, καθώς 39 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν.
Το παιχνίδι τελικά διεξήχθη, παρά την καταστροφή, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω βία.
Οι εθνικότητες των 39 οπαδών που έχασαν τη ζωή τους ήταν: 32 Ιταλοί οπαδοί της Γιουβέντους, 4 Βέλγοι, 2 Γάλλοι κι ένας Βορειοϊρλανδός.
Το γεγονός ότι υπαίτιοι της τραγωδίας υπήρξαν οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας, οδήγησε την τότε πρωθυπουργό της Αγγλίας Μάργκαρετ Θάτσερ, σε συνεννόηση με την ΟΥΕΦΑ, στην απόφαση να αποκλείσει για 5 χρόνια όλους τους αγγλικούς συλλόγους από τις διοργανώσεις των ευρωπαϊκών κυπέλλων, με εξαίρεση τη Λίβερπουλ, η οποία αποκλείστηκε για 6 χρόνια. Επίσης, μικρότερη τιμωρία επιβλήθηκε και στη Γιουβέντους, η οποία υποχρεώθηκε να δώσει ορισμένους εντός έδρας αγώνες στην επόμενη διοργάνωση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, κεκλεισμένων των θυρών.

Το στάδιο Χέιζελ στη συνέχεια ανακατασκευάστηκε, έγιναν βελτιωτικά έργα που προσέδωσαν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια, ενώ άλλαξε και η ονομασία του (ονομάζεται πλέον Στάδιο Βασιλιάς Μπωντουέν). 
Έντεκα χρόνια μετά την τραγωδία, το 1996, η ΟΥΕΦΑ διοργάνωσε σ' αυτό το στάδιο τον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

«Τι θυμάμαι από εκείνη τη μέρα...;»
"Τα πάντα. Είναι καθαρές εικόνες. Αδύνατον να διαγραφούν...
Απομένει πολύς χρόνος για να πάμε στο γήπεδο.
Είμαστε συγκεντρωμένοι. 
Αυτό το Κύπελλο είναι πολύ σημαντικό. Αυτό λείπει από τη Γιούβε. Επικρατεί σιωπή...
Μετά φτάνει ο Μπονιπέρτι. 
Είναι σοκαρισμένος. Φωνάζει.
Φωνάζει ότι δεν θα παίξουμε, μιλάει για νεκρούς, είναι εκτός εαυτού.
Δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.
Ο Μπονιπέρτι φεέυγει ενώ βρίζει τους ηγέτες της UEFA. 
Φτάνει ο οδηγός του, ένας μικροκαμωμένος και μας λέει ότι έχει δει πτώματα κάτω από λευκά σεντόνια μπροστά στο γήπεδο.
Από το διάδρομο των αποδυτηρίων στον αγωνιστικό χώρο, μπορούσαμε να δούμε μόνο ένα κομμάτι αυτου του καταραμένου γηπέδου.
 Είχα δει τους οπαδούς της Λίβερπουλ να τρέχουν.
Αλλά από εκεί δεν μπορούσα να δω τίποτα άλλο. 
Μετά ξέσπασε όλη η κόλαση.
Εκατοντάδες άνθρωποι που έφευγαν τρέχοντας τρομοκρατημένοι περνώντας μπροστά από τα αποδυτήρια μας, τη μοναδική οδό διαφυγής. Παιδιά, άνδρες, γυναίκες...
Φώναζαν "μας έσφαξαν", μιλούσαν για νεκρούς, ήθελαν να βρουν διέξοδο.
Υπήρχε σύγχυση. 
Πανικός. 
Δεν ήταν ξεκάθαρο. 
Τότε ήρθε κάποιος να μας πει ότι έπρεπε να βγούμε να παίξουμε για λόγους ασφαλείας. 
Ήταν κάτι σαν παραγγελία.
Κανείς μας δεν σκέφτηκε να παίξει. 
Θυμάμαι μια σουρεαλιστική σιωπή. 
Τα μάτια κάτω. 
Στο μεταξύ, είχα λάβει οδηγίες να πούμε σε όλα τα μέλη της οικογένειάς μας που ήταν στο γήπεδο, να επιστρέψουν οπωσδήποτε στο ξενοδοχείο. 
Παίξαμε το πρώτο ημίχρονο με το κεφάλι αλλού. 
Ήμασταν πεπεισμένοι ότι παίζαμε έναν ρόλο για να αποφύγουμε περαιτέρω τραγωδίες.
Στο μεσοδιάστημα ο εκπρόσωπος της UEFA μπήκε στα αποδυτήρια και μας είπε με σκληρό ύφος ότι ο τελικός δεν θα ξαναπαιχτεί ποτέ, εκτός απο σήμερα.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο.
Και μετά εκείνο το γκολ του Πλατινί, το κύπελλο, η αγαλλίαση...
Μπορώ να πω ότι έπαιξα έξι λεπτά στον τελικό. 
Έπαιζα και προσπάθησα να μη σκέφτομαι. 
Το ένστικτο του ποδοσφαιριστή. 
Σήμερα, αν θυμηθώ αυτές τις εικόνες στο μυαλό μου, νιώθω μόνο πόνο και θυμό για την ανθρώπινη τρέλα, για τη βλακεία, αυτό θα μπορούσε και θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί».
Τσέζαρε Πραντέλι

Υποτίθεται ότι ήταν απλώς ένα παιχνίδι, έγινε σφαγή.
Οι 39 νεκροί τοι Χέιζελ επρόκειτο να γίνουν το σύμβολο του αγώνα κατά της βίας στο ποδόσφαιρο.
Αντίθετα, ακόμη και σήμερα γίνονται αντικείμενο επαίσχυντων πανό και φωνών από ηλίθιους που βρίσκονται στο γήπεδο αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο.