” Τότε που δεν ήμουν γνωστός και δεν έπαιζα στην πρώτη ομάδα της Ρίβερ, αποφασίσαμε με μια παρέα φίλων να βγούμε σε ένα κέντρο διασκέδασης.Ήμασταν περίπου δεκαπέντε άτομα, φίλοι της γειτονιάς.
Υπήρχε ουρά, αλλά περιμέναμε δύο ώρες για να μπούμε και όταν ήρθε η σειρά μου, μας λέει η ασφάλεια στην πόρτα. ”Δεν περνάς”. Φανταστείτε όλους τους φίλους μου να τους αφήνουν να περάσουν και εγώ να είμαι ο μόνος που μου αρνήθηκαν την είσοδο.
Είπαμε κάποια λόγια, αλλα ήμουν πολύ απογοητευμένος.
Μετά απο ένα εξάμηνο, έκανα το ντεμπούτο μου στη Ρίβερ, ο κόσμος ήδη άρχισε να με αναγνωρίζει, έβαζα γκολ, έβγαινα στη τηλεόραση, περιοδικά και με την ίδια ομάδα φίλων αποφασίσαμε να πάμε στο ίδιο μέρος.
Αυτή τη φορά η ουρά ήταν διπλάσια και ήταν ίδια η ασφάλεια της πόρτας, αλλά ήταν διαφορετική αντιμετώπιση κάθως με πήραν και με πέρασαν απο το πλάι, μαζί με όλους τους φίλους μου.
Οι άνθρωποι περίμεναν ώρες και είχαν βαρεθεί.
Όταν πέρασα τους είπα…
-Ξέρετε ότι την τελευταία φορά δεν με αφήσατε να περάσω και ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί σας…Και μου απαντάει ο τύπος στην πόρτα…
-Είσαι διάσημος τώρα… και γελάει.
Περάσαμε υπέροχα εκείνο το βράδυ αλλά εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αλλάζει τα πράγματα η αναγνωρισιμότητα.”
Έρναν Κρέσπο
