«Την σεζόν 2004/2005 έφτασα στη Μίλαν. Το πρώτο παιχνίδι με τους Ροσονέρι ήταν σε αμερικανική περιοδεία το μεσημέρι απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των Γκιγκς, Σκόουλς, Κιν, Κριστιάνο, Φαν Νιστελρόι. Ο αγώνας έληξε 0-0 και κερδίσαμε στα πέναλτι. Ο Γκαλιάνι μπαίνει στα αποδυτήρια την ώρα που έβγαζα τα παπούτσια μου κυριολεκτικά θυμωμένος... «Μα πώς τολμάς να είσαι χαλαρός μετά απο έναν τέτοιο αγώνα; Τον κοίταξα έκπληκτος σαν να έλεγα... «Τι είναι αυτά που λέει; Κερδίσαμε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα πέναλτι». Στο μεταξύ, ο Γκαλιάνι συνεχίζει να φωνάζει... «Πώς σου φαίνεται; Είμαστε η Μίλαν και πρέπει να κερδίσουμε!». Τρεις μέρες μετά παίζουμε με την Τσέλσι του Μουρίνιο, υπάρχει ένταση στα αποδυτήρια, αλλά είναι μόνο ένας φιλικός αγώνας. Κερδίσαμε την Τσέλσι με 3-2. Λίγες μέρες μετά παίζουμε τον τελικό του ιταλικού Σούπερ Καπ με την Λάτσιο στο Σαν Σίρο και κερδίζουμε 3-0 με το χατ-τρικ του Σεφτσένκο. Μετά από 15 μέρες βρίσκομαι στην προπόνηση με τον Γκατούζο και τον Μαλντίνι και τους λέω... «Μα πότε θα μας πληρώσουν για το έπαθλο του Σούπερ Καπ;» Και ο Μαλντίνι μου λέει... «Ερνάν ποιο έπαθλο; Η κατάκτηση του Σούπερ Καπ είναι το ελάχιστο. Εδώ παίζουμε για να κερδίσουμε το Champions League». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι είχα ανεβάσει τον πήχη, ότι είχα φτάσει πραγματικά σε ένα κορυφαίο κλαμπ». Ερνάν Κρέσπο
