«Δεν νομίζω ότι ο Αρίγκο Σάκι έκανε λάθος που έστησε την ομάδα έτσι στον τελικό με τη Βραζιλία το 1994, όπως τον κατηγόρησαν πολλοί, αλλά νομίζω ότι έκανε λάθος που δεν την άλλαξε στην συνέχεια.
Αλλαγές που δεν έγιναν κατά τη διάρκεια αυτών των μεγάλων 120 λεπτών και οι οποίες δεν έγιναν ούτε καν στα πέναλτι, παρά το γεγονός ότι είχε διαθέσιμους δύο ειδικούς, όπως τον Zola και εμένα.
Δεν θέλω να γίνω ένας μικρός καθηγητής, αλλά όλοι θα θυμούνται ότι υπήρξαν τρία χαμένα πέναλτι και ότι τα δύο από αυτά εκτελέστηκαν από άνδρες που ήταν αναγκαστικά οι πιο εξουθενωμένοι από όλους.
Μιλάω για τον Μπάτζιο, του οποίου ο τραυματισμός ήταν σοβαρός, πέρα απο το γόνατο είχε και θλάση και δεν είχε επιλυθεί και για τον Μπαρέζι, ο οποίος είχε υποβληθεί πρόσφατα σε εγχείρηση μηνίσκου.
Τα πέναλτι, κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ λιγότερο λοταρία από ένα κανονικό σουτ στο τέρμα.
Ο εκτελεστής πέναλτι πρέπει να έχει αρκετές δεξιότητες, αλλά το πιο σημαντικό είναι η διαύγεια.
Πίσω από ένα χαμένο πέναλτι υπάρχει σχεδόν πάντα έλλειψη διαύγειας, όχι ικανότητας, και αυτό εξηγεί τα λάθη που έγιναν ακόμη και από τους μεγαλύτερους πρωταθλητές, συμπεριλαμβανομένου και του Μαραντόνα.
Ο φόβος μας παίζει, πάντα.
Όσο πιο κουρασμένος είσαι, τόσο λιγότερο διαυγής είσαι.
Όλοι ξέρουν ότι αυτό συμβαίνει και ως εκ τούτου δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί ο Sacchi δεν συμπεριέλαβε νέους εκτελεστές πέναλτι, τους οποίους είχε επίσης στη διάθεσή του, βάζοντας τον Massaro να σουτάρει που δεν ήταν για πέναλτι ή τον Baresi που δεν εκτέλσε ούτε πέντε πέναλτι πριν από αυτό καθώς ήταν αμυντικός!
Η μόνη εξήγηση είναι ότι, ακόμη και σε εκείνη την περίσταση, ο Sacchi δεν ήθελε να αποκηρύξει τη πίστη του, σύμφωνα με την οποία οι άνδρες και οι προσωπικότητες τους είναι πάνω απο την κούραση και τους τραυματισμούς ακόμα και σε σχέση με τα πέναλτι!».
Τζιουζέπε Σινιόρι