«Ότι παίξαμε στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, νομίζω πως είναι η μεγαλύτερη στιγμή ενός ποδοσφαιριστή και όταν έχεις απέναντι σου τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο και σε επίπεδο Μουντιάλ, είναι τιμή και πρόκληση μαζί.

Υπήρξε ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής όπου μόνο χαρές έδωσε στην χώρα του και το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Και στη Νάπολι.
Ένας είναι ο Θεός μας, και ο δεύτερος Θεός, της μπάλας, ο Μαραντόνα.

Αυτές οι προσωπικότητες έδωσαν ομορφιά στο ποδόσφαιρο και ο κόσμος αγάπησε το ποδόσφαιρο από αυτούς τους παίκτες.
Νομίζω πως δεν έχει σχέση με ότι κυκλοφορεί τώρα.

Ήταν κάτι παραπάνω.

Ο Ντιέγκο ήταν μια ομάδα μόνος του.

Δεν θα υπάρξει άλλος τέτοιος ποδοσφαιριστής.

Από εκείνο τον αγώνα, αυτό που θυμάμαι, είναι πως όσο και αν τον έπαιζες σκληρά και κοντά, δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ.

Δεν δυσανασχέτησε ποτέ και απλώς συνέχιζε.

Και αυτό δείχνει την τεράστια προσωπικότητα που είχε.

Σε αντίθεση με τους σημερινούς παίκτες που με το παραμικρό γκρινιάζουν και ωρύονται.

Δεν ήταν καθόλου προκλητικός.

Θα καταλάβετε το μεγαλείο του και κόντρα σε άλλες Εθνικές, όσο σκληρά και αν τον έπαιζαν. Τον χτυπούσαν εν ψυχρώ και δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ.

Σε ματς Ιταλία – Αργεντινή, την κλωτσιά που έχει φάει, δεν την έχει φάει κανένας ποδοσφαιριστής.

Και όμως δεν είπε κουβέντα.

Μου έκανε εντύπωση και η Αργεντινή και ο Μαραντόνα που δεν βγήκαν καν για ζέσταμα πριν τον αγώνα.

Καθόντουσαν στα αποδυτήρια και έκαναν κοντρόλ.

Φώναζαν VAMOS, VAMOS.

Άκουγες ένα VAMOS συνέχεια.

Σε αντίθεση με εμάς που βγήκαμε νωρίς και τρέχαμε πάνω κάτω για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην δυσκολία του αγώνα.

Ήταν τεράστιες φυσιογνωμίες όλοι τους και είχαν τον Θεό μαζί τους.

Ήταν απίστευτη η Εθνική Αργεντινής».

Γιώτης Τσαλουχίδης