«Το κεφάλι μου είναι γεμάτο σημάδια, η καρδιά μου είναι γεμάτη όνειρα.

Το κεφάλι μου μερικές φορές αιμορραγεί, αλλά η καρδιά μου είναι ανέπαφη.

Είμαστε και τα σημάδια μας, είμαστε φτιαγμένοι από πόθο και πόνο.

Όταν δέχομαι ένα χτύπημα δεν σταματάω ποτέ.

Έχω δεμένους επιδέσμους γύρω από το κεφάλι μου και παίζω με το «τουρμπάνι» και είμαι σαν το καπάκι της γάζας και με τη μάσκα για να προστατεύσω τη σπασμένη μου μύτη.

Δεν με φοβίζει το αίμα, ίσως να είχα γίνει και γιατρός αν αυτή η μπάλα δεν είχε αρχίσει να κυλάει τόσο καλά στο αίμα μου.

Κάποια σημάδια είναι ορατά, άλλα λιγότερο.

Οι κρυμμένες πληγές είναι αυτές που πονάνε περισσότερο και δεν δημιουργείται πάντα ουλή. Υπάρχουν συναισθήματα ενοχής και απώλειες που σου επιβάλλει η ζωή.

Στο γήπεδο όλα αξίζουν τον κόπο και όλα πρέπει να τα υπομείνεις.

Το αποκαλούν «ανταγωνιστική έκσταση» και είναι ο μόνος μου τρόπος να υπάρχω αλλά με τον καιρό έμαθα την υπομονή και να χτυπάω λιγότερο.

Για χρόνια έψαχνα για εχθρούς παντού και πάντα τους έβρισκα.

Τώρα νιώθω ήσυχος, αλλά σίγουρα όχι πιο αδύναμος εξαιτίας αυτού: αντιθέτως, είμαι σίγουρος ότι έχω γίνει καλύτερος, ως παίκτης και ως άνθρωπος.

Νιώθω ότι πολλοί άνθρωποι με αγαπούν και με σέβονται και τα παιδιά με κοιτάζουν…

Δεν ξεχνάω ποτέ ότι έχουν τα μάτια τους πάνω μου και επαναλαμβάνω στον εαυτό μου ότι μπορούμε να απογοητεύσουμε οποιονδήποτε, αλλά όχι ένα παιδί».

Τζόρτζιο Κιελίνι