"Τρελαινόμουν όταν προσπαθούσαν να με συγκρατήσουν και δεν με άφηναν να παίξω όπως ήθελα.
Κάποιοι προπονητές το έκαναν, αλλά δεν ήταν για μένα.
Ήξερα μόνο να παίζω ποδόσφαιρο με αυτόν τον τρόπο.
Δεν ήμουν απείθαρχος, ασκούσα πειθαρχημένη πίεση όταν οι αντίπαλοι είχαν την μπάλα Αλλά, όταν είχα την μπάλα εγώ, ήθελα να είμαι ελεύθερος να κάνω αυτό που ήξερα να κάνω, να εφευρίσκω τρόπους δημιουργίας.
Είπα στον φίλο μου τον Λούκα Βιάλι...
 «Πες μου που θέλεις την μπάλα, μετά θα φροντίσω να την πάρεις ακριβως εκεί, μην ανησυχείς».
Με ένοιαζε η ανεξαρτησία μου, ο τρόπος που έψαχνα τους επιθετικούς, το timing των παιχνιδιών μου.
Μου έδινε σιγουριά, ασφάλεια. Γιατί αυτό ήξερα να κάνω.
Το ποδόσφαιρο τώρα έχει λιγότερη ποίηση η καλύτερα δεν έχει καθόλου.
Ναι, γιατί όλα έχουν αλλάξει, όλα είναι πολύ πιο κατασκευασμένα, πολύ πιο επαναλαμβανόμενα.
Αυτό που βλέπετε σήμερα δεν είναι ότι δεν είναι ευχάριστο για όσους αγαπούν το ποδόσφαιρο, αλλά είναι πάντα το ίδιο μοτίβο, είναι πάντα το ίδιο σκορ.
Όταν έπαιζα όλα ήταν πιο ελεύθερα και αυτό βοηθούσε το θέαμα και τη δημιουργικότητα του παιχνιδιού.
Τότε επινοούσαμε, σήμερα όλα επαναλαμβάνονται.
Ας ξεκαθαρίσουμε, υπήρχε και μετριότητα απο αρκετούς παίκτες, αλλά σε κάθε παιχνίδι υπήρχε, σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ένα φως που άναβε και συνέβη κάτι που δεν το είχατε ξαναδεί.
Τώρα δεν υπάρχει αυτό το φως.''
Τζιανφράνκο Τζόλα