”Στην Ακτή Ελεφαντοστού είναι δύσκολο να έχεις απλά παπούτσια, πόσο μάλλον ποδοσφαιρικά παπούτσια.
Πραγματική πολυτέλεια.
Στην ακαδημία που έμαθα να παίζω δεν φορούσε κανείς παπούτσια και όταν επέστρεψα μετά από χρόνια για να παίξω μαζί τους το έκανα χωρίς παπούτσια.
Αλλά σε αυτή την ακαδημία αυτή η φτώχεια έγινε φιλοσοφία.
Έλεγαν στα παιδιά πως έτσι μαθαίνουν να κοντρολάρουν τη μπάλα και όταν βάλουν και παπούτσια θα γίνουν πρωταθλητές.
Χρόνια μετά, πετυχαίνεις πράγματα και παίρνεις παπούτσια.
Χαρά μετά από χρόνια που υποφέρεις.
Πάντα όμως με χαμόγελο.
Αξέχαστο συναίσθημα”.
Ζερβίνιο
