«Στην Ισπανία υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής, η φροντίδα της μπάλας.
Οι προτεραιότητες δεν έχουν να κάνουν με τη σωματική διάπλαση ή τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν, αλλά με την μπάλα.
Η μπάλα είναι το επίκεντρο του παιχνιδιού, σε όλα τα επίπεδα.
Τα παιδιά μεγαλώνουν με μια ακριβή ταυτότητα, σκέφτονται την μπάλα.
Ο κάθε προπονητής αναπτύσσει τις ιδέες του, αλλά και αυτοί που παίζουν κάθετα, το κάνουν σε πολύ υψηλή τεχνική βάση.
Στην Ιταλία, στους νέους, υπάρχουν διαφορετικές παράμετροι, που σχετίζονται με τη φυσική κατάσταση.
Στις μέρες μας παίζαμε στο δρόμο δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα.
Σήμερα ένα νέο παλικάρι δεν φτάνει τις εφτά με οχτώ ώρες την βδομάδα.
Δεν πάνε πια για μπάλα, δεν κατεβαίνουν στον δρόμο τα παιδιά επειδή οι γονείς φοβούνται την εγκληματικότητα.
Τόσες πολλές ομάδες στην Ιταλία και δεν υπάρχουν παιδιά.
Πρέπει να σκεφτούμε τις εγκαταστάσεις, να αυξήσουμε τις ώρες προπόνησης.
Μετά είναι πολλοί οι ξένοι και δεν νομίζω να είναι καλύτεροι απο τους ιταλούς που υπάρχουν ήδη.
Στις μέρες μας, όταν ερχόταν ξένος παίκτης ήταν κάτι το εξαιρετικό.
Πρέπει να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση γι’αυτό το θέμα.
Είχαμε ένα σπουδαίο σχολείο ποδοσφαίρου που μετακόμισε στον δεύτερο όροφο.
Πρέπει να ανακαλυφθεί εκ νέου και να προσαρμοστεί στο σήμερα.
Το Καμπιονάτο έχασε την αίγλη του και πρέπει να αναστηθεί.»
Τζενάρο Γκατούσο
