“Με είπαν ρατσιστή…

Παίρνουν δηλώσεις, απομονώνουν τα συμφραζόμενα και κινούν τις διαδικασίες με στόχο να κάνουν κακό στην ζωή ενός ανθρώπου.

Το δικαστήριο είναι κάτι σοβαρό…

Κάποιος κατηγορεί, κάποιος υπερασπίζεται, κάποιος κρίνει.

Εδώ, σ’αυτά τα τεχνολογικά μέσα, καταρρέουν τα πάντα και ορίζονται ποινές χωρίς δυνατότητα προσφυγής.

Δεν είμαι κοινωνικός τύπος.

Δεν κυνηγάω παρέες με δημοσιογράφους, δεν το παίζω καθόλου καλός.

Είμαι ένας εργαζόμενος, που πάντα δούλευε, που μόχθησε πολύ και που ευγνωμονεί τη ζωή για όσα του έδωσε.

Όταν ακούω ανθρώπους να λένε ότι είμαι ρατσιστής, απλά χάνω το μυαλό μου.

Κανείς, ποτέ, δεν πρέπει να κρίνεται από το χρώμα του δέρματος του.

Ξέρω πολλούς με λευκό δέρμα που δεν συμπεριφέρονται καλά.

Ο ρατσισμός πρέπει να καταπολεμάται, πάντα.

Προπόνησα δεκάδες παίκτες με διαφορετικό δέρμα από το δικό μου, στο εστιατόριό μου δουλεύουν άνθρωποι που δεν είναι όλοι ιταλοί, είχα συμπαίκτες που αγαπούσα απο όλο τον κόσμο.

Για μένα δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος, έχει σημασία το άτομο.

Η ειλικρίνεια του και η αφοσίωσή του.

Οι δικοί μου ήταν ξυλουργοί, έφυγα από το σπίτι στα δώδεκα μου χρόνια, για να γίνω ποδοσφαιριστής.

Υπέφερα, αλλά σιωπηλά.

Ο πατέρας μου πήγε να δουλέψει στη Γερμανία για ενάμιση χρόνο, το ένα τέταρτο της οικογένειάς μου ήταν σκορπισμένο σε όλο τον κόσμο, όλοι πήγαν να ψάξουν για την καλή ζωή, που δεν τους επέτρεψε να χαρούν η Καλαβρία, μιας και δεν υπήρχαν χρήματα.

Πώς στο διάολο μπορώ να είμαι ρατσιστής??

Σπιλώνουν συνειδήσεις για να πουλήσουν θέματα, αλλά κάποιος πρέπει να τους βάλει ένα στοπ, σε αυτά που λένε και γράφουν.”

Τζενάρο Γκατούζο