“Ο πιο συμπαθητικός συνάδελφος; Ο Ντελ Πιέρο.

Ίσως δεν του φαίνεται, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι ο Άλεξ είναι χαρακτήρας που σε κάνει να γελάς.

Ο πιο αστείος παίκτης; Δύο ήταν…

Di Livio-Di Biagio.

Όταν τους βρήκα στην εθνική ομάδα ήταν ασφαλές το γέλιο, δύο γεννημένοι ηθοποιοί, μια συνεχόμενη παράσταση.

Ο παίκτης που δεν ήθελα να γνωρίσω ποτέ; Λέω Ροναλντίνιο.

Όταν έπρεπε να τον μαρκάρεις σαν άντρας, έκανες τον σταυρό σου.

Και τι άλλο να πει κανείς;

Ο Ancellotti είναι ένας ήρεμος προπονητής που επιδιώκει πάντα τον διάλογο, αλλά μερικές φορές θύμωνε και έριχνε τα τείχη…

Ο Seedorf τραγουδάει σαν τον Barry White.

Επίσης είμαι τυχερός που χρειάστηκε να αντιμετωπίσω όλους εκείνους τους εξωγήινους που κατοικούν στον κόσμο του ποδοσφαίρου, εγώ που έχω πόδια τριμμένα στην άμμο και που δεν ξέρω πώς να εκτελώ ένα κόρνερ.

Αλλά ευτυχώς για να φτιάξεις μια ομάδα χρειάζεσαι και ανθρώπους σαν εμένα, γιατί το εξαιρετικό κατόρθωμα, πιστέψτε με, είναι να είσαι φυσιολογικός.

Ο Τζενάρο Γκατούζο στην βιογραφία του