«Παραμονή Πρωτοχρονιάς 2006.
Στο Μαϊάμι ήταν και ο Massimo Cellino, με τον οποίο δεν είχα ειδυλλιακές σχέσεις λόγω κάποιων ζωηρών συζητήσεων στη Λίγκα, αλλά, καθώς ήμασταν εκεί μαζί, φαινόταν ανόητο να έκανα πως δεν τον έβλεπα.
Ένα βράδυ πάμε για δείπνο με κοινούς φίλους.
Περιμένοντας για το τραπέζι, σταματάμε στο μπαρ για ένα ποτό.
Παραγγέλνω ένα ποτήρι Chardonnay.
Ο Cellino, βλέποντας ότι όλοι παραγγέλνουν τον Martini, περιμένει περισσότερο.
Αλλά στην Αμερική το μαρτίνι είναι ένα σκληρό ποτό, το φτιάχνουν σχεδόν εξ ολοκλήρου με τζιν και μόνο μια βουτιά μαρτίνι.
Ο Μάσιμο, αν και συνήθως δεν πίνει οινοπνευματώδη ποτά, καταβροχθίζει δυο-τρία ποτήρια ευχάριστα.
Καθόμαστε στο τραπέζι.
Κάποια στιγμή ρωτάω τον Cellino...
 «Παρατηρήσατε ότι ένας από εμάς σηκώθηκε και τώρα είμαστε δεκατρείς στο τραπέζι;
Είναι κακή τύχη..."
Δεν προλαβαίνω να τελειώσω την πρόταση και ο Massimo πέφτει στο έδαφος.
Καλούμε το ασθενοφόρο, φτάνουν οι νοσοκόμες και τον περιθάλπουν επί τόπου.
Μη συνηθισμένος στο αλκοόλ, έπεσε σε αιθυλικό κώμα.
Η γυναίκα του είναι χωρίς μπέιμπι σίτερ.
Της λέω: «Φραντσέσκα, μην ανησυχείς.
Πάρτε τα παιδιά στο σπίτι, θα ακολουθήσω τον Μάσιμο στο νοσοκομείο. Θα σας κρατάω ενήμερους».
Μπαίνω σε ένα τεράστιο ασθενοφόρο που αναβοσβήνει σαν διαστημόπλοιο και δεν έχει καμία σχέση με τα μικρά φορτηγά μας του Ερυθρού Σταυρού.
Μας πάνε στο Mount Sinai Medical Center, ο Max ξυπνάει γύρω στις 2 το πρωί και με βλέπει να του κρατάω το χέρι και να σκουπίζω τον ιδρώτα από το μέτωπό του με το άλλο.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτεται είναι ότι είναι νεκρός, γιατί δεν θυμάται το δείπνο ή την ασθένεια και δεν μπορεί να εξηγήσει τη στοργική μου παρουσία ως νοσοκόμα του Ερυθρού Σταυρού.
Φυσικά τότε, όταν χρόνια αργότερα του ζήτησα να αφήσει ελεύθερο τον Αλέγκρι, ένιωσε υποχρεωμένος να το ξεπληρώσει.
Το έκανε χωρίς δισταγμό και χωρίς να μου χρεώσει δεκάρα».
Adriano Galliani