«Αν ήταν λίγο ψηλότερος, θα ήταν ο καλύτερος μπακ στη Βρετανία.

Ο πατέρας του είχε ύψος 1,88 μ.

Θα τσέκαρα τον γαλατά».

Άλεξ Φέργκιουσον

Λέγεται ότι από τη φανταστική γενιά που είναι γνωστή ως «Class of ’92», ο Gary Neville ήταν ο λιγότερο ταλαντούχος.

Ωστόσο, ο Gary είχε προσπαθήσει να αναπληρώσει αυτή την έλλειψη αφού ήταν ένα αγόρι με επιμονή, δέσμευση, αποφασιστικότητα και την επιθυμία να πετύχει.

Τόσο ευσυνείδητος που ήταν «εφιάλτης» για τους συμπαίκτες του που παραλίγο να δέχονταν επίθεση αν τους έλειπε η επιθυμία για προπόνηση και μάχη.

Μια στάση που κράτησε ακόμα και όταν έφτασε στην πρώτη ομάδα και σύντομα έγινε ένας από τους βασικούς.

Ένα σφυρί, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε ματς, με μια αιώνια οργή με τον κόσμο που τον οδήγησε να αναζητήσει τους «εχθρούς» της Γιουνάιτεντ ακόμα και στις εφημερίδες.

Ένας περίεργος ή αμφιλεγόμενος τίτλος ήταν αρκετός για να τον χρησιμοποιήσει ο Γκάρι ως κίνητρο για τον ίδιο και τους συμπαίκτες του.

Παλιομοδίτικος αρζηγός, παράδειγμα και εφιάλτης για όσους μοιράστηκαν μαζί του τα αποδυτήρια και το γήπεδο.