''Ξέρω ότι θα αφήσω έναν υπέροχο κόσμο, με πολλές δεξιότητες και μερικά ελαττώματα, αλλά είναι ένας συναρπαστικό κόσμο.
Είμαι χαρούμενος που έζησα δεκαέξι χρόνια ποδοσφαίρου ως πρωταγωνιστής.
Είμαι χαρούμενος που κέρδισα τόσα πολλά, συνειδητοποιώ ότι με βοήθησε και η τύχη.
Ίσως οι οπαδοί να θέλουν να με ευχαριστήσουν, αλλά είμαι ο πρώτος που τους ευχαριστώ. Σε αντάλλαγμα ζητώ μόνο χειροκροτήματα.
Θα έρθει αυθόρμητα, δεν έχω καμία αμφιβολία.
Νομίζω ότι το αξίζω.
Και είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορέσω να συγκρατήσω μερικά δάκρυα.
Καλύτερα να τα παρατήσεις ως πραγματικός παίκτης παρά να παρασυρθείς ως πρωταθλητής στον αφοπλισμό.
Δεν μετανιώνω για αυτήν την απόφαση, που ελήφθη πριν από καιρό.
Τέτοιες μέρες θα θέλατε να ευχαριστήσετε πολλούς ανθρώπους και πάντα φοβάστε μην ξεχάσετε κάποιον.
Ξεχνώ πολλούς, αναφέρω μόνο τον Boniperti και τον Giuliano, τα στελέχη που πίστευαν σε μένα, τον Zoff που πάντα με προστάτευε σαν να ήμουν ο μικρότερος αδερφός του και τον Bearzot.
Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα σε έναν άνθρωπο που το μεγάλο ποδόσφαιρο γνωρίζει ελάχιστα: τον Τζιάνι Κριμέλα, τον «ανακαλυφτή» μου που ζει στο Cinisello Balsamo.
Του χρωστάω τα πάντα, ήταν αυτός που με πήγε να δοκιμαστω για πρώτη φορά στην Αταλάντα όταν ήμουν ακόμη παιδί.
Σήμερα θα συγκινηθεί όπως εγώ.
Και μετά ευχαριστώ τον πατέρα μου, Στέφανο, στον οποίο αφιέρωσα πολύ λίγο χρόνο.
Όταν με βλέπει, λέει...
 «Γεια σου ξένε».
Από αύριο ελπίζω να είμαι λίγο λιγότερο ξένος.
Ακόμα κι αν με περιμένει ένα νέο, εξίσου απαιτητικό έργο.
Θα είμαι προπονητής, ξεκινώντας από το μηδέν, με ταπεινότητα.
Η ίδια ταπεινότητα που με στήριξε κατά τη διάρκεια της μαθητείας μου ως ποδοσφαιριστής.
Σας ευχαριστώ όλους."
Απόσπασμα από την επιστολή που έγραψε ο αξέχαστος Gaetano Scirea, με αφορμή τον αποχαιρετισμό του στο ποδόσφαιρο.
15 Μαΐου 1988, το ιταλικό ποδόσφαιρο χάνει έναν απο τους μεγαλύτερους αμυντικούς που υπήρξαν ποτέ...