”Ήμασταν η ομάδα που έπρεπε να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στα προκριματικά κάναμε ό,τι έπρεπε να κάνουμε και σκορπίσαμε τον φόβο σε όλους μας τους αντιπάλους.

Όλοι μας είχαν για πρώτο φαβορί.

Δυστυχώς τα πράγματα πήγαν πολύ λάθος στο Μουντιάλ του 2002.

Δεν υπήρχε τίποτα για να παραπονεθώ, ήμασταν κακοί αγωνιστικά.

Ο Μπιέλσα όμως, είναι ένα σημείο αναφοράς του ποδοσφαίρου μας, δεν υπάρχει τέτοιος άνθρωπος που να δίνει τόση προσοχή στην λεπτομέρεια χρησιμοποιώντας μόνο το μυαλό του και όχι ολόκληρα επιτέλεια.

Ξέρει ποδόσφαιρο!

Τον σέβομαι απεριόριστα, μου έμαθε όλα όσα αργότερα εφάρμοσα στο ποδόσφαιρο.

Ήμουν σε ένα ξενοδοχείο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.

Κατέβηκα για πρωινό γιατί είχα πτήση αργότερα.

Βγαίνω από το ασανσέρ και ο Μπιέλσα μιλούσε με έναν άλλο Μεξικανό τεχνικό που είχε έρθει να τον ελέγξει και να τον παρακολουθήσει, δεν ήθελα να διακόψω.

Τον είδα και σκέφτηκα…

”Τι να κάνω; Να χαιρετήσω ή να μην χαιρετήσω;

Δεν είχα άλλη επιλογή από το να πάω και να τον χαιρετήσω, γιατί ο Μεξικάνος με είδε μπροστά του, γύρισε και ο Μπιέλσα.

“Κύριε, πώς είστε, πόσος καιρός πέρασε??”.

Μου έσφιξε το χέρι και έφυγα για πρωινό.

Έτρωγα πρωινό και σκεφτόμουν…

”Έφτασα πενήντα χρονών και δεν λέω αυτό που νιώθω…”

Έτσι μόλις τελείωσα το πρωινό και πριν να φύγω πήγα να τον αγκαλιάσω.

Ήταν από αυτές τις αγκαλιές ψυχής, που σου λένε τα πάντα, δεν χρειάζονται λόγια.

Του είπα ότι τον θαύμαζα, θα είναι πάντα σαν δεύτερος πατέρας μου.

Κάπως δάκρυσα, γιατί μου είπε…

”Μπάτι, σε θαυμάζω πολύ κι εγώ”.

Μια πολύ συναισθηματική στιγμή, με τον άνθρωπο που μου έμαθε το ποδόσφαιρο απο τα πρώτα μου βήματα. “

Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα