”Δεν μπορούσα να περπατήσω σαν κανονικός άνθρωπος.
Ανακάλυψα πως οι αστράγαλοί μου είχαν γίνει κομματάκια.
Ακουμπούσαν τα κόκαλα μεταξύ τους, στηρίζοντας 87 κιλά.
Είχα το ίδιο πρόβλημα με τον Μάρκο φαν Μπάστεν.
Μου είπαν ότι έπρεπε να υποβληθώ σε επέμβαση και στους δυο αστραγάλους.
Μου είχαν πει πως θα είναι δύσκολα τα πράγματα και μεγάλο το διάστημα αποθεραπείας.
Είχα φτάσει στο σημείο να κλαίω, από τον αβάσταχτο πόνο, κάθε μέρα.
Ζήτησα από ένα φίλο γιατρό να με ακρωτηριάσει.
Τον παρακαλούσα, τον εκλιπαρούσα, του έλεγα πως αυτό που ζούσα δεν ήταν ζωή.
Δεν μπορούσα καν να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Κατουριόμουν επάνω μου, γιατί δεν γινόταν να πάω στην τουαλέτα, μολονότι ήταν δυο βήματα μακριά.
Δεν μπορούσα να κουνηθώ.
Ευτυχώς ο γιατρός απέρριψε το αίτημα του.
Το ποδόσφαιρο ήταν η ανάσα μου.
Ζούσα γι’ αυτό.
Όταν αγωνιζόμουν, δεν μπορούσα να απολαύσω όσα έκανα.
Όταν σκόραρα δύο γκολ, ήθελα να βάλω τρίτο, μετά τέταρτο.
Πάντα ήθελα περισσότερα.
Τώρα που έχουν τελειώσει όλα και κοιτώ τι έκανα, νιώθω ικανοποίηση.
Δεν την ένιωσα όμως, όσο έπαιζα.
Πρέπει να θυμηθείτε πως έπαιζα στην Ιταλία, τις καλές εποχές.
Υπήρχε πολύ πίεση και όλοι μιλούσαν συνέχεια για το ποδόσφαιρο, κάτι που το έβρισκα βαρετό.
Προφανώς και λατρεύω το σπορ, την τακτική, την προπόνηση και ό,τι άλλο συμβαίνει στο γήπεδο.
Δεν ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιώδης για το ποδόσφαιρο, όταν ήμουν μικρός, αλλά έγινε το πάθος μου.
Τώρα δεν μπορώ να περπατήσω εξαιτίας του… του έδωσα περισσότερα από όσα είχα να δώσω”.
Γκαμπριέλ Ομάρ Μπατιστούτα