Στα σαράντα του, ο Franz Kafka (1883-1924), που δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά, περπατούσε μια μέρα σε ένα πάρκο στο Βερολίνο όταν γνώρισε ένα κορίτσι κλαίγοντας επειδή είχε χάσει την αγαπημένη του κούκλα.

Ο Κάφκα έψαξε την κούκλα μαζί της, αλλά μάταια.

Για να την παρηγορήσει, της είπε να επιστρέψει την επόμενη μέρα στο ίδιο μέρος: θα συνέχιζαν να την ψάχνουν μαζί.

Την επόμενη μέρα, ακόμα να μην βρει την κούκλα, ο Κάφκα έδωσε στο κορίτσι ένα γράμμα που είχε γράψει παριστάνοντας την κούκλα. Το γράμμα έγραφε, “Παρακαλώ μην κλαις. Πάμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Θα σου γράψω για τις περιπέτειές μου. “

Έτσι ξεκίνησε μια γλυκιά ιστορία που συνόδευσε τον Κάφκα μέχρι το τέλος της ζωής του. Κατά τη διάρκεια των συναντήσεων τους, η Κάφκα διάβασε και άλλα γράμματα στο κοριτσάκι που είχε γράψει προσεκτικά, λέγοντας τις περιπέτειες και τις σκέψεις της κούκλας.

Το κοριτσάκι τους άκουσε με έκπληξη, βρίσκει γοητευτικούς.

Τελικά ο Κάφκα της έφερε πίσω μια κούκλα, αγόρασε για να αντικαταστήσει τη χαμένη, λέγοντας της ότι επέστρεψε από το ταξίδι της. Το κοριτσάκι, κοιτάζοντας την, είπε, “Δεν μοιάζει με την κούκλα μου.

“Τότε ο Κάφκα της παρέδωσε ένα άλλο γράμμα, στο οποίο η κούκλα εξήγησε:

“Τα ταξίδια μου με άλλαξαν. “

Το κοριτσάκι αγκάλιασε τη νέα κούκλα και την έφερε σπίτι, χαρούμενη.

Ένα χρόνο μετά έφυγε από τη ζωή ο kafka.

Πολλά χρόνια μετά, ενήλικας πλέον, το παιδί βρήκε ένα μικρό γράμμα κρυμμένο μέσα στην κούκλα. Υπέγραψε ο Κάφκα και είπε:

“Ό,τι αγαπάς, αργά ή γρήγορα, θα μπορούσε να χαθεί, αλλά στο τέλος, η αγάπη θα βρει έναν τρόπο να επιστρέψει, με διαφορετική μορφή. “

Αγκάλιασε την Αλλαγή.

Είναι αναπόφευκτο κομμάτι του να μεγαλώνεις. Μπορούμε να μετατρέψουμε τον πόνο σε θαύμα και αγάπη, αλλά εξαρτάται από εμάς να το κάνουμε συνειδητά και σκόπιμα.