” O πόνος με έκανε να ξαναγεννηθώ.

Την ουλή την είχα απο μικρό παιδί, δεν ήταν εύκολο, αλλά μου έδωσε δύναμη και ελπίδα.

Μου επέτρεψε να γίνω ο ποδοσφαιριστής που είμαι.

Ναι, δεν κάνω πλάκα όταν λέω ότι η ουλή με έκανε να ονειρεύομαι.
Ήμουν δύο χρονών όταν είχαμε εκείνο το ατύχημα, στο οποίο πετάχτηκα μέσα απο το αυτοκίνητο και σύρθηκα στον δρόμο,απο τότε έχω αυτά τα σημάδια, για πάντα.
Ήμουν νέος, ήμουν μικρός.

Οι άνθρωποι όταν έβγαινα έξω πάντα με κοιτούσαν και όχι επειδή ήμουν καλός άνθρωπος ή επειδή ήμουν καλος στο ποδόσφαιρο, απλά για αυτές τις ουλές. Ένιωσα να με κρίνουν, να με καταπιέζουν.
Εκλαιγα, σίγουρα, αλλά δεν πήγα ποτέ στη γωνία.
Δεν ήμουν καλά, ναι, αλλά ήμουν πιο δυνατός κάθε μέρα.
Γι’ αυτό ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω πλαστική, γιατί ίσως χωρίς αυτή την ουλή, δεν θα είχα μάθει να είμαι δυνατός και ποτέ δεν θα ήμουν πρωταθλητής.
Η ουλή είναι κομμάτι μου, λέει την ιστορία μου, την ιστορία ενός παιδιού που παρ’όλα αυτά τα κατάφερε.”

Φρανκ Ριμπερί