“Σύμφωνα με πολλούς, δεν έπρεπε να παίξω καν σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Στις 19 Φεβρουαρίου 2006 έσπασα την περόνη μου και προσέκρουσα τους συνδέσμους του αριστερού μου αστράγαλου.

Συνέβη ενάντια στην Έμπολι, μετά από μια πολύ σκληρό μαρκάρισμα του Vanigli.

Οι απαισιόδοξοι είπαν ότι η καριέρα μου θα είχε τελειώσει εκεί, οι αισιόδοξοι ότι θα πήγαινα στην Γερμανία ως ένας απλός οπαδός και αντ’ αυτού στις 11 Μαΐου ήμουν ήδη στο γήπεδο για τον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας, γιατί στο μεταξύ -μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα- στην Ρωμαϊκό κλινική της Villa Stuart, λίγο μετά το χειρουργείο, έγινε ο σημαντικότερος διάλογος της αθλητικής μου καριέρας, με επισκέφτηκε ο Λίπι και αντί για λουλούδια εμφανίστηκε με εξαιρετικά νέα…

-«Φραντσέσκο, πώς είσαι;»

-«Προσπαθώ Κύριε.»

-«Θα σε πάρω στο Παγκόσμιο Κύπελλο μαζί».

Έτσι, στεγνά, κατευθείαν στην καρδιά.

Τέσσερις λέξεις που θεράπευσαν την ψυχή μου.

Σε στιγμές δυσκολίας, τις άκουγα να αντηχούν στο μυαλό μου και επιτάχυνα ώστε να γίνω καλά.”

Φραντσέσκο Τόττι